Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

μπουρίνι

Συννέφιασε το Πήλιο
αντάριασ’ ο Αη Γιάννης, καμάρι μου!
και το Αιγαίο θύμωσε
τα κύματα σηκώνει, καλέ μου!
βγήκαν τα ψάρια στη στεριά
οι βάρκες στο λιμάνι
βγήκαν και οι γυαλόπετρες
στην αμμουδιά σεργιάνι.

Το Πήλιο πήρε να βροντάει
η θάλασσα ασπρίζει, αστέρι μου!
ρίχνει ο Άθως κεραυνούς
αστράφτει ο Χορτιάτης, καλέ μου!
και στα πλατάνια τα ψηλά
λυσσομανά ο Βαρδάρης.

Η Πλάση τρέμει σύγκορμη
μαλώνουν τα Στοιχειά της, αητέ μου!
κι οι Ανθρώποι τρέχουν να κρυφτούν,
μικροί μπροστά στο Θάμα.
(μπορεί να γίνει και τραγούδι, ανυπερθέτως δημοτικότροπο)

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

δυο λόγια για τον Ζαφείρη Χαλιαμπάλια

Ο Καπετάνιος αναχώρησε.
Απλά και ήσυχα, όπως με πληροφόρησε η Κυρία Φούλη,
έλυσε τους κάβους, ξεκόλλησε το πλοίο απ’ τον ντόκο
κι ανοίχτηκε για το Μεγάλο Ταξίδι.
Τον Ζαφείρη τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν στο ΔΕΚΑΜΜ, το Διεθνές Ερευνητικό Κέντρο Ανατολικής Μεσογείου για τις Μεταφορές, μαζί με τον Δημήτρη Δερβένη τότε, χρειαζόμασταν έναν εξωτερικό συνεργάτη για τις μελέτες θαλασσίων μεταφορών που κάναμε. Χρειαζόμασταν τις πρακτικές γνώσεις του εμείς, οι θεωρητικοί.

πέρασε καιρός...

πέρασαν μέρες, νέρο πολύ κύλησε στ' αυλάκια του κόσμου, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο αποφάσισε (;) να σώσει την Ελλάδα και ξαφνικά (;;) του πρόκυψε η Ιταλία, το εβραϊκό κεφάλαιο αποφάσισε να υποβαθμίσει (;;;) την πιστοληπτική ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, η λεμονάδα θα κοστίζει διπλάσια από 1ης Σεπτεμβρίου (καλό χειμώνα...) και ο επωνύμως συντηρών αυτό το ιστολόγιο σταμάτησε (προσωρινά, βεβαίως-βεβαίως) να δουλεύει και πήγε οικογενειακώς για μπάνια.
πέρασε καιρός...
7 Αυγούστου 2011, ώρα 10:00 περίπου, το τηλεφώνημα ήταν σαφέστατο:
ο καπετάνιος "έφυγε"...