Ξεκίνησε, καλά ή κακά, με ή χωρίς βιβλία ή/και δασκάλους-καθηγητές, η καινούργια σχολική χρονιά Τα ελληνόπουλα, από την 1η Δημοτικού μέχρι την 3η Λυκείου, γεμίζουν ήδη τις σχολικές αίθουσες. Κάθονται στα θρανία τους και ακούν τους διδάσκοντες να τους μιλούν σε άπταιστα – κατά τεκμήριο – ελληνικά για όλα τα όμορφα πράγματα που περιέχονται στους θησαυρούς των μαθηματικών, της χημείας, της βιολογίας, της φυσικής, της λογοτεχνίας μας, της ιστορίας μας, της θρησκείας μας. Κι ύστερα γράφουν «τεστ» («πρόχειρα διαγωνίσματα» τα λέγαμε εμείς, τότε…) πάνω σ’ όλα αυτά, γράφουν αναλύσεις, περιλήψεις, εκθέσεις ιδεών, άλλες καλύτερα, άλλες χειρότερα, γράφουν ελληνικά.
Κι ύστερα γυρίζουν στο σπίτι. Εκεί τα περιμένει, δίπλα από την αμερικανοτούρκικη ελληνική τηλεόραση, ο Ηλεκτρονικός Υπολογιστής του σπιτιού με το απέραντο Διαδίκτυό του
Εδώ γίνεται το πρώτο «λάθος»: υποτιμάται εμφανώς, από τους φορείς εκπαίδευσης, το πόσα σπίτια διαθέτουν αυτό το «μηχάνημα του διαβόλου» και, συνακόλουθα, το πόσα παιδιά, τουλάχιστον από την 1η Γυμνασίου κι απάνω, έχουν πρόσβαση σ’ αυτό – κι αν δεν διαθέτουν, υπάρχουν και τα ανεξέλεγκτα και πάντα γεμάτα «ίντερνετ καφέ». Υποτιμάται, την ίδια στιγμή που, ορθώς, τα παιδιά διδάσκονται την χρήση των Υπολογιστών, και τα χάρτινα σχολικά βιβλία σταδιακά αντικαθίστανται από ηλεκτρονικά.
Πέρα, λοιπόν, από τους πολλούς κινδύνους που υπάρχουν στην επαφή των παιδιών όλου του Κόσμου με το απέραντο, επαναλαμβάνω, και πολύ δύσκολα ελέγξιμο Διαδίκτυο, ειδικά για τα ελληνόπουλα υπάρχει ο τεράστιος κίνδυνος των γκρικλις. Γκρικλις ονομάζουμε (για όσους ακόμη κάνουν πως δεν ξέρουν …) το να γράφει κανείς ελληνικές λέξεις με λατινικούς (αγγλικούς) χαρακτήρες.
Αν, λέω, αν μπει κανείς στον κόπο να μπει σ’ έναν από τους λεγόμενους «χώρους κοινωνικής δικτύωσης» (social networking), ας πούμε στο «φατσοβιβλίο» (facebook, όπου κάνεις «φίλους»-friends) ή στα «τιτιβίσματα» (twitter, όπου κάνεις «ακόλουθους»-followers) ή σε έναν απλό «χώρο συζήτησης» (chat room), θα διαπιστώσει αμέσως και για τι πράμα μιλάμε και πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα: σε ποσοστό ίσως και μεγαλύτερο από 90% τα ελληνόπουλα επικοινωνούν μεταξύ τους γράφοντας xronia polla moro moy, poly wraia h fotografia soy, 8a bre8oyme stin plateia και όλα τα ανάλογα, διανθισμένα και με διάφορες «φατσούλες» (emoticons), μικρά γραφικά που δείχνουν χαρά, λύπη, αγανάκτηση κλπ.
Πού πάνε τα ελληνικά που μαθαίνουν στο Σχολείο; Απλώς, μένουν στο σχολείο, μένουν στο βιβλίο, μένουν στο τετράδιο – δεν μένουν στην ψυχή τους. Γιατί αν έμεναν, δεν υπάρχει κανένα μα κανένα απολύτως τεχνικό πρόβλημα στο να τα χρησιμοποιούν και μέσα στο Διαδίκτυο για την μεταξύ τους γραπτή επικοινωνία.
Εμείς λέμε ότι το πρόβλημα είναι τεράστιο, ότι η ελληνική μας γραφή υποχωρεί ατάκτως, προφήτες δεν είμαστε αλλά εκτιμούμε ότι δεν είναι πάρα πολύ μακριά η ημέρα που, μέσα στην γενική κατάπτωση της ελληνικής μας κοινωνίας, κάποιος Υπουργός Παιδείας, που «στα νιάτα του» θα πήγαινε σε Ελληνικό Σχολείο και σε Γκρικλις Υπολογιστή, θα καταργήσει το ελληνικό αλφάβητο και θα καταστήσει υποχρεωτικό το λατινικό.
Υπερβολή; Καθόλου, κατά την γνώμη μας. Με την απόλυτα απαθή ή/και παθητική στάση απέναντι στο πρόβλημα που τηρεί σήμερα το σύνολο των ελληνικών φορέων εκπαίδευσης, από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και την Ακαδημία Αθηνών, μέχρι τους γλωσσολόγους και τους λογοτέχνες και μέχρι τον «τελευταίο» καθηγητή-δάσκαλο (το «τελευταίος» είναι σχήμα λόγου, δεν υπάρχουν πρώτοι και τελευταίοι δάσκαλοι) το μέλλον είναι ζοφερό.
Γυρνάμε γύρω-γύρω από τον «ρόλο του σχολείου», κάθε δυο-τρία χρόνια το «αλλάζουμε», το «ανοίγουμε», το «μεταρρυθμίζουμε» και φτου κι απ’ την αρχή, το εκπαιδευτικό μας σύστημα – άλλοι λαοί εκπαιδεύονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από τον πόλεμο μέχρι σήμερα. Καλούς και κακούς μαθητές είχαμε και θα έχουμε πάντα, μορφωμένους και αμόρφωτους αποφοίτους είχαμε και θα έχουμε πάντα, καλούς και κακούς δασκάλους είχαμε και θα έχουμε πάντα.
Τώρα κινδυνεύουμε να μην έχουμε ελληνική γλώσσα. Τι να το κάνω το «μεταρρυθμισμένο» σχολείο με τις «ερευνητικές εργασίες» που θα αντιγράφονται πάλι απ’ το Διαδίκτυο και θα μένουν μέσα στις αίθουσες; Εγώ θέλω πρωτίστως (ναι! πρωτίστως, εν γνώσει του τι λέω …) το Σχολείο να κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν, να ερωτευτούν την γλώσσα τους, να την βάλουν βαθειά στην ψυχή τους, να την τιμούν, να την υπερασπίζονται και να την θωρακίζουν απέναντι στην παγκοσμιοποίηση των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και να μην την εξευτελίζουν γράφοντας αυτά τα γελοία αλαμπουρνέζικα που λέγονται γκρικλις.
Γιατί τα σύγχρονα ελληνόπουλα, τα παιδιά μας, ζουν πλέον ΜΕΣΑ στους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές, ζουν ΜΕΣΑ στο Διαδίκτυο. Κι όποιος αυτό ΔΕΝ το καταλαβαίνει «δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει» που λέει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος.
(δημοσιεύτηκε στον "Ταχυδρόμο" την Τρίτη 11.10.2011)
