κυκλο-φ-οριακά 706 28.03.2012

Πλινθοκεραμοποιείο Τσαλαπάτα
φωτο Ζημέρης, αρχείο ΔΗ.Κ.Ι

Έγινε και η Παρέλαση. Μια παρέλαση αλλιώτικη απ’ τις άλλες, με πολλά κάγκελα και τεράστιες αστυνομικές δυνάμεις στην παραλία και πιο πάνω. Το σχέδιο πέτυχε, επεισόδια αποφεύχθηκαν, όμως μας έμεινε μια πικρή γεύση και η απορία αν αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να εορταστεί η ημέρα της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Κι ήταν πολύς κόσμος στην παραλία την Κυριακή μ’ αυτή τη θαυμάσια λιακάδα, πάρα πολύς κόσμος, που είχε ή δεν είχε παρελαύνοντα νιάτα, που έφυγε με την ίδια απορία. Είδαμε και τις παρελάσεις της Αθήνας, μια θλίψη παραπάνω για την μνημονιακή Δημοκρατία μας, που καταφεύγει σε τέτοια ολοκληρωτικά μέτρα, έχοντας έτοιμους ακόμη και ελεύθερους σκοπευτές.

Μικρή εξέδρα τελικά στήθηκε και καταλήφθηκε από γέροντες των πολέμων, όπως είχαμε προτείνει εμείς πριν από δύο εβδομάδες – καλώς έγινε και καλά θα κάνει να καθιερωθεί, ανεξαρτήτως των λοιπών επισήμων (κάπου πήρε το μάτι μου και τον καινοφανή όρο «ετσιθελικοί επίσημοι») που το μέλλον θα δείξει ποια θα είναι η θέση τους. Αν, βεβαίως, συνεχιστεί ο θεσμός της παρέλασης, γιατί η προχτεσινή εικόνα δεν προδιαθέτει θετικά για την συζήτηση που γίνεται εδώ και χρόνια αν πρέπει να καταργηθεί ή όχι, συζήτηση που, λογικό επόμενο είναι, έχει φουντώσει τις τελευταίες ημέρες.

Δεν ξέρω, δεν ξέρουμε, δεν φαίνεται κατά πού βαδίζουμε. Καλά-καλά δεν είμαστε και 100% βέβαιοι ότι βαδίζουμε προς εκλογές, όλο και πιο συγκεχυμένες είναι οι περί αυτού ανακοινώσεις, ημερομηνίες πάνε κι έρχονται, δημοσκοπήσεις κατακλύζουν τον Τύπο, εξιεφταοχτωκομματική βουλή, ανεβοκατεβαίνουν πανικόβλητα τα νούμερα, κυβερνήσεις συνεργασίας επί θύραις – τι μέλλει γενέσθαι;

Το ζήτημα είναι αν υπάρχει ακόμη μνήμη ή υπάρχουν μόνο μνημόνια. Κι αν όλο αυτό που ζούμε είναι ένα μεγάλο μνημόσυνο…

«Τώρα που είναι Άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν…»

παρέλαση με ΜΑΤ

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην "Θεσσαλία" την Τετάρτη 21.03.2012, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και Συνδρόμου Down, Εαρινή Ισημερία.


Μετά τις ειδικές αναφορές στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου και την εξέδρα των επισήμων στα κυκλο-φ-οριακά 704 και 705 παρα-καλείσθε να καταλάβετε τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί στον όμορφο Βόλο μας, αναφορικά αφ' ενός με την κινητοποίηση της αστυνομικής δύναμης, η οποία χαρακτηρίζεται "ισχυρή", και αφ' ετέρου με το τι θα γίνει τελικά με την εξέδρα (θα στηθεί-δεν θα στηθεί-θα στηθεί-δεν θα στηθεί-αχ! μαργαρίτα μαγιοπούλα...).


Τα κυκλο-φ-οριακά θα είναι εκεί για να σας ενημερώσουν εκ των υστέρων...

κυκλο-φ-οριακα 705 21.03.2012

μία απλή, ανθισμένη αμυγδαλιά

Καλημέρα, φτάσαμε αισίως στην εαρινή ισημερία, με ανοιξιάτικες λιακάδες.

Παραμεθαύριο έχουμε την Εθνική Επέτειο και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (Κυριακή, φέτος, μία αργία λιγότερη, και, όπως σας έχουμε ξαναπεί, Κυριακή θα είναι και η 28^η Οκτωβρίου υποχρεωτικά, οι δύο ημερομηνίες έχουν κάθε χρόνο σταθερή απόσταση μεταξύ τους 217 ημερών = 31 εβδομάδων ακριβώς, άρα συνολικά δύο αργίες λιγότερες φέτος. Το ίδιο συμβαίνει και με την Πρωτομαγιά και τα Χριστούγεννα, που απέχουν 238 ημέρες, ήτοι 34 εβδομάδες ακριβώς. Ευτυχώς, η Πρωτομαγιά πέφτει Τρίτη).

Οι σχετικές αποφάσεις ελήφθησαν. Η Κυβέρνηση αποφάσισε οι παρελάσεις να γίνουν. Και πολύ καλά έκανε, κάθε άλλη απόφαση θα ήταν λανθασμένη. Το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου αποφάσισε, ομόφωνα απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω διαβάζοντας τα σχετικά, αφ’ ενός να μην στηθεί εξέδρα επισήμων και αφ’ ετέρου να συμμετάσχει σύσσωμο στην παρακολούθηση της παρέλασης. Αυτή η άποψη θεωρήθηκε καλύτερη, αυτή υιοθετήθηκε, δεν ξέρουμε αν συζητήθηκε και η δική μας της προηγούμενης Τετάρτης, που έλεγε να στηθεί η εξέδρα και να γεμίσει με αναπήρους και τραυματίες πολέμου, αγωνιστές της εθνικής αντίστασης και ερυθροσταυρίτες. Άρα, πάμε για παρέλαση χωρίς εξέδρα επισήμων (κι αυτό για πρώτη φορά) και μακάρι να πάνε όλα πολύ καλά.

κυκλο-φ-οριακά 704 14.03.2012

Ο Όρκος των Φιλικών, Νίκος Εγγονόπουλος

«…απ’ τα μισά του μήνα Μάρτη

στον τόπο τούτο είναι φορές

που πάει κανείς και δίχως χάρτη» (Μάνος Ελευθερίου, Δήμος Μούτσης, «Άγιος Φεβρουάριος»)

Καλημέρα. Σε άλλον τόπο αναφέρεται, βεβαίως, το τραγούδι, στην Μικρασία συγκεκριμένα. Στον δικό μας τον τόπο χρειάζεται χάρτης στην ομίχλη, γαλότσες για την πόλη και κύκλα για τα χιόνια – Μάρτης να σου πετύχει, έχει ανθίσει κι η βερυκοκιά της αυλής και φοβάμαι μη χαλάσει η σοδειά απ’ τις πολλές βροχές πάνω στην ανθοφορία!

Με κουρεμένο το παλιό χρέος κι ένα καινούργιο, μεγαλύτερο απ’ το παλιό, πορευόμαστε προς εθνικές εκλογές πολύ αμφιβόλου αποτελέσματος, με ενδιάμεσους σταθμούς την εκλογή νέου προέδρου στο ΠαΣοΚ (τι εκλογή; αφού ένας είναι ο υποψήφιος, προς τι η διαδικασία;) και τις ποικίλες εκδηλώσεις για την 25^η Μαρτίου. Για τις οποίες εκδηλώσεις κάποια τρεμούλα ακούω ότι υπάρχει τις τελευταίες μέρες. Μας θυμίζει το «…όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό, σ’ έρημο κάστρο ζει και βασιλεύει…» από το Μεγάλο μας Τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μας οδηγεί στην βεβαιότητα ότι δεν είναι ο γιαλός στραβός, εμείς αρμενίζουμε στραβά.

Και εξηγούμαι, μετά παρρησίας ακατακρίτως: πρέπει να γίνουν όλες οι εκδηλώσεις εθνικής μνήμης, συμπεριλαμβανομένης και της παρέλασης. Πρέπει να κυματίσουν οι σημαίες, πρέπει να αισθανθούν και οι νέοι και οι μεγαλύτεροι ότι κάτι συμβαίνει, ότι κάτι σημαντικό συνέβη πριν από 191 χρόνια, πρέπει να καταλάβουν ότι ό,τι υπάρχει σήμερα σε τούτη τη γωνιά της γης υπάρχει επειδή τότε έγινε μία Επανάσταση. Όχι, δεν είναι εθνικισμός αυτό, είναι εθνική συνείδηση, είναι άλλο το ‘να κι άλλο τ’ άλλο, κι ας προσπαθούν κάποιοι να θολώσουν τα νερά. Και είναι τώρα πάλι μια περίοδος στην τεράστια ελληνική ιστορία όπου έχουμε μεγάλη ανάγκη από συλλογική εθνική συνείδηση. Αυτό δεν πρέπει να αμφισβητείται.

Από την άλλη μεριά υπάρχει μια έντονη δυσαρέσκεια του λαού, όλων ημών και υμών, δηλαδή, απέναντι στο πολιτικό σύστημα ως ενιαίο σύνολο, που έφερε την χώρα και την κρατάει βαθειά μέσα στην οικονομική κρίση. Ούτε αυτό αμφισβητείται από κανέναν, νομίζω, όσες προσπάθειες κι αν κάνει το ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα να δείξει ότι υπάρχουν διαφορές. Το πώς και προς τα πού εκφράζεται αυτή η δυσαρέσκεια είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση – κι ο Γιώργος Νταλάρας έχει, πιστεύω, να πει πολλά περί αυτού.

Άρα τι κάνουμε; Καταργούμε την παρέλαση διότι «θα μας σφάξουν…» όπως φέρεται να είπε γνωστός «δεξιός ακτιβιστής» υπουργός της μεταβατικής μας κυβέρνησης, που αλλού κοιμόνταν κι αλλού ξύπνησε;

Εγώ λέω ευθαρσώς ΟΧΙ. Όποιος φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό ας μείνει στο έρημο κάστρο του. Η παρέλαση να γίνει κανονικά. Η εξέδρα των επισήμων να στηθεί και να γεμίσει με Αναπήρους και Τραυματίες Πολέμου, με Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, με γυναίκες και άντρες Ερυθροσταυρίτες, με τις σημαίες τους, τα λάβαρα και τα παράσημά τους. Αυτοί να είναι οι Επίσημοι της παρέλασης του Βόλου, σ’ αυτούς να αποδίδεται ο χαιρετισμός-φόρος πραγματικής τιμής και μνήμης.

Έτσι, εκτιμώ, θα αναβαθμίσουμε την εθνική εορτή στα μάτια των παιδιών μας, έτσι θα προάγουμε την εθνική μας συνείδηση.

Δεν διεκδικώ την απόλυτη πρωτοτυπία αυτής της πρότασης, νομίζω κι άλλοι την έχουν ήδη απ’ την περσινή 28^η Οκτωβρίου (την πρώτη παρέλαση στον Βόλο που δεν έγινε…) αναφέρει. Διεκδικώ την δυνατότητα να την πιστεύω και να την υποστηρίζω με νηφαλιότητα και πλήρη γνώση των συνεπειών. Και αμαρτίαν ουκ έχω.

Στην φωτογραφία ο όρκος των Φιλικών, πίνακας του υπερρεαλιστή Νίκου Εγγονόπουλου.

κυκλο-φ-οριακά 703 07.03.2012

Χριστουγεννιάτικος Ολυμπιακός Βόλου, 2011

Καλημέρα. Τα κυκλο-φ-οριακά έχασαν την «χρυσή» ευκαιρία να δημοσιευτούν, για πρώτη φορά στην 21χρονη ιστορία τους, στις 29 Φεβρουαρίου! Αν και πέρασαν, προφανώς, κι άλλες δίσεκτες χρονιές, δεν έτυχε να υπάρχει στήλη εκείνη την ημέρα. Φέτος μπορούσε να υπάρχει. Όμως η καλή στήλη καθυστέρησε να φτάσει στην ακόμη καλύτερη εφημερίδα, η ύλη είχε κλείσει, κι απόμεινε μπουκάλα… Για ιστορικούς λόγους δημοσιεύεται στο ιστολόγιό μου http://babisskyrgiannis.blogspot.com, όπου, κανονικά, αναρτάται πάντα μετά την επίσημη δημοσίευσή της στην εφημερίδα και παραμένει εκεί για πάντα. (βλ. http://babisskyrgiannis.blogspot.com/2012/03/702-29022012.html)

Στον ορίζοντα εκλογές – φαίνεται πως το καλό 4^ο Ράιχ μας έδωσε την άδεια να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας στην δική του δια-κυβέρνηση της Ελλάδας. Τρομερά πράγματα, συμπολίτες. Ταυτόχρονα κατατέθηκαν και εξετάζονται οι προσφορές οκτώ (8) εταιρειών για τις έρευνες φυσικών κοιτασμάτων στις ελληνικές θάλασσες και η ιστορία των φωτοβολταϊκών καλά κρατεί, λέτε να είναι αυτά άσχετα;

Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ακούμε και δεν βλέπουμε, ανεργία και μείωση των επιδομάτων του ΟΑΕΔ ακούμε και βλέπουμε (το οποίο ΟΑΕΔ σημαίνει Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού, μη το ξεχνάμε, έτσι;!).

Αλλά πέρα απ’ αυτά τα βασικά, εδώ εμάς μας απασχολούν και διάφορα τοπικά.

Για παράδειγμα, τι γίνεται, ρε παιδιά, εκεί στον κόμβο του Περιφερειακού με την οδό Φυτόκου; Τι ‘ν τούτο; Τι το διαφορετικό έχει αυτός ο έρμος κόμβος από χιλιάδες άλλους που γνωρίζουμε; Επειδή τον περνάω πολύ συχνά τελευταία – ας όψονται αυτοί που έκλεισαν την ανοιχτή πισίνα του Κολυμβητηρίου του ΕΑΚ, τώρα τρέχουμε οικογενειακώς καθημερινά από τον Άναυρο στο Κολυμβητήριο της Νέας Ιωνίας, μήπως να έδινα στον Δήμο τα λεφτά που δίνω σε βενζίνες, μπας και έτσι μαζεύονταν τα απαιτούμενα για την θέρμανση της πισίνας;; - επειδή, λοιπόν περνάω αυτόν τον κόμβο, προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Μια μέρα είδα και κάτι μαστόρους που πάλευαν με τα φανάρια, δεν είδα να κάνουν προκοπή, και απορώ, ένα φανάρι δεν είναι, δα, και πυρηνικό εργοστάσιο. Άρα, λέω, κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Διαβάζω και περί αγανακτισμένων κατοίκων, μαθητών, σπουδαστών, δίκιο έχουν κι αυτοί, όλοι δίκιο έχουμε, αποτέλεσμα μοναχά δεν υπάρχει.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι την συνολική ευθύνη γι’ αυτό το φανάρι εξακολουθεί να την έχει το σεβαστό Υπουργείο, στο οποίο, όπως μάλλον ξέρετε, μετά τα διάφορα τελευταία ευτράπελα, έχει παραμείνει επικεφαλής ο κ. Μάκης Βορίδης, με σταθερό Υφυπουργό τον κ. Γιάννη Μαγκριώτη.

ο νικήσαντας τον Άδη ποιητής ...

Είμαστε οι μόνοι σ’ ολόκληρη την Εύρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα” όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ίστορία και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ’ αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.


(ομιλία στους Έλληνες της Στοκχόλμης, Νοέμβριος 1979, αμέσως μετά την απονομή του Βραβείου Νόμπελ)

αρχαία σοφία για το 2012 - 2

ο Δημόκριτος (~460-370 π.Χ.) είπε

Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος

τουτέστιν

…ζωή χωρίς χαρές και σκόλες

είναι πορεία χωρίς στάσεις και ξεκούραση,

είναι βίος αβίωτος,

είναι μαρτύριο χωρίς τέλος

…είναι ζωή στην Ελλάδα του 2012.

αρχαία σοφία για το 2012 - 1

ο Πλάτων (427-347 π.Χ.) στον «Κριτία» έγραψε

Ου το ζην περί πλείστου ποιητέον, αλλά το ευ ζην.

ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) είπε

Άνευ των αναγκαίων αδύνατον και ζην και ευ ζην.

και ο ποιητής Μένανδρος (4^ος αιώνας π.Χ.)συμπλήρωσε

Ζώμεν γαρ ου ως θέλομεν, αλλ’ ως δυνάμεθα.

κατόπιν αυτών, ο Μπάμπης το 2012 συμπέρανε

Επειδή τα αναγκαία δεν υπάρχουν,

απλώς ζούμε όπως μπορούμε…

κυκλο-φ-οριακα 702 29.02.2012

Για πρώτη φορά στην ιστορία τους τα κυκλο-φ-οριακά δημοσιεύονται στις 29 Φεβρουαρίου! Αν και πέρασαν, προφανώς, κι άλλες δίσεκτες χρονιές, δεν έτυχε να υπάρχει στήλη εκείνη την ημέρα. Πρώτη και καλύτερη, λοιπόν, που λέγαμε και στο δημοτικό.

Μετά από μία παντελώς απαράδεκτη Καθαροδευτέρα, όπου όχι χαρταετός, ούτε άνθρωπος δεν ξεμύτισε. Κρίμα, διότι χάθηκε μία μοναδική ευκαιρία να πάει κάτι, επιτέλους, ψηλά σ’ αυτή τη χώρα!

Όπου, μιλώντας γι’ αυτή τη χώρα μας, διαπιστώνω, ως αντίδοτο στην κρίση, δημιουργείται σιγά-σιγά ένας καινούργιος (;) ελληνοκεντρισμός, ξεκαθαρίζει λίγο η θολούρα της παγκοσμιοποιημένης υποκουλτούρας που τόσο πολύ μας ταλαιπώρησε τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, μπαίνει σταδιακά στην άκρη το λάιφσταιλ (lifestyle=τρόπος ζωής) η γκλαμουριά (glamour=λάμψη), ξαναθυμόμαστε τα ελληνικά προϊόντα, την ελληνική ιστορία, την ίδια την ελληνική μας γλώσσα, ξαναμιλάμε για αξίες, ιδανικά, ήθη και έθιμα, φαίνεται (φαίνεται, λέω…) ωσάν να ξαναδημιουργείται κάτι σαν «εθνική συνείδηση», έννοια αφ’ ενός βαρέως παρεξηγημένη και αφ’ ετέρου βαρέως περιφρονημένη στα χρόνια της μεγάλης χλιδής. Βεβαίως ο κύριος Πάγκαλος δήλωσε «ανέκαθεν φεντεραλιστής», ξεχνώντας ευσχήμως τα «αρχικά» συνθήματα του κατ’ αυτούς ιδίου, ενιαίου και αδιαιρέτου ΠαΣοΚ «έξω από την ΕΟΚ», «έξω οι βάσεις του θανάτου», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και τα συναφή. Τώρα έγινε φεντεραλιστής, που σημαίνει, κατά την άποψή του, ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένα ομόσπονδο κρατίδιο στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία.

Πάντα επίκαιροι οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου «πώς καταντήσαμε, λοχία, ποιος είμ’ εγώ ποιος είσ’ εσύ».

Αλλά για να γυρίσουμε λίγο στην εθνική μας συνείδηση, κομμάτι της σπουδαίο είναι, όπως χιλιάκις έχουμε ξαναπεί σ’ αυτή τη στήλη, η γλώσσα μας. Κι αυτή η απαράδεκτη και γελοία συνήθεια της ελληνικής νεολαίας να γράφει ελληνικές λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες, τα γνωστά μας γκρικλις, πρέπει ει δυνατόν πάραυτα να σταματήσει. Και δεν μπορεί να σταματήσει από μόνη της, τέτοιες διαστάσεις που έχει πάρει. Χρειάζεται δράση, από εμένα κι από εσάς, από το σχολείο και την οικογένεια, από την εκκλησία και τους συλλόγους, από τους πάντες που έρχονται σε επαφή με τα παιδιά. Από τους πάντες που σήμερα υποτιμούν αυτό το πρόβλημα, ασχολούμενοι με άλλα, φαινομενικά μόνο «πιο σοβαρά». Γιατί, για παράδειγμα, το κατηχητικό να μην ασχοληθεί και με τα γκρίκλις; Ή γιατί ένας προπονητής μπάσκετ να μην δίνει και οδηγίες ενάντια στα γκρικλις; Ή γιατί μαζί με έναν χορό τα παιδιά να μην μαθαίνουν και το πόσο κακό κάνουν στη γλώσσα μας τα γκρικλις; Ή γιατί ο Τύπος, γραπτός, τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός, διαδικτυακός να μην κάνει μία διαρκή καμπάνια ενάντια στα γκρικλις;

Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, τώρα. Τώρα που κάτι καλό φαίνεται στον ορίζοντα της ψυχής μας.