Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

...εκδρομή στον Άγιο Ανδρέα

η ΕΠΠ58 στο Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου


«Μαζί ξεκινήσαμε ατέλειωτο δρόμο, ω! γεια-χαρά!
κρατώντας σφιχτό φυλαχτό μας τον Νόμο, ω! γεια-χαρά!»

Κι ο δρόμος τραβάει ακόμα. Με στροφές, γέφυρες, λακκούβες, κατηφόρες, ισάδια κι ανηφόρες, ο δρόμος, ατέλειωτος πραγματικά, συνεχίζεται.

Η Ένωση Παλαιών Προσκόπων του 58ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Βόλου (για συντομία ΕΠΠ58) γιόρτασε τα 24α Γενέθλιά της! Η παράδοση των τελευταίων χρόνων θέλει τα Γενέθλια να γιορτάζονται κάθε Νοέμβριο με μία εκδρομή στον Βελβενδό, στο Μπάνσκο της Βουλγαρίας, στα Μετέωρα, στα Λουτρά Πόζαρ. Φέτος σειρά πήρε το Προσκοπικό Κέντρο του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων στον Άγιο Ανδρέα Αττικής (κοντά στην Νέα Μάκρη) το Σαββατοκύριακο 17-18 Νοεμβρίου 2012.

Σκοπός αυτής της επιλογής ήταν να διευκολυνθούν τα μέλη της Ένωσης που ζουν στην Αττική να γιορτάσουν μαζί με τους εκ Βόλου. Και ήταν εντυπωσιακή και συνάμα συγκινητική η ανταπόκριση. Πάνω από 20 μέλη, με συζύγους και παιδιά, συμμετείχαν στην βραδιά του εορτασμού και μαζί με τους 35 εκδρομείς από τον Βόλο τραγούδησαν, έπαιξαν, είδαν εικόνες και διηγήθηκαν εμπειρίες τους από το όμορφο παρελθόν τους στο 58ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων Βόλου.

Νωρίτερα το απόγευμα του Σαββάτου τα μέλη της Ένωσης ξεναγήθηκαν στον Τύμβο και στο πολύ ωραίο Μουσείο του Μαραθωνίου Δρόμου, που λειτουργεί στην πόλη του Μαραθώνα με ευθύνη του Δήμου, στα σκαλιά του οποίου έβγαλαν και την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία.

Η φιλοξενία στο Προσκοπικό Κέντρο ήταν ζεστή, προσκοπική, με όλα τα απαραίτητα για την ενδιαίτηση και την διανυκτέρευση, σε οικίσκους που κατασκευάστηκαν για να φιλοξενήσουν τους δημοσιογράφους των Ολυμπιακών Αγώνων και στην συνέχεια παραχωρήθηκαν στο Σώμα Ελλήνων Προσκόπων.

Το πρωί της Κυριακής 18 Νοεμβρίου ανήκε αποκλειστικά στο Μουσείο της Ακρόπολης. Σ’ αυτή την κιβωτό της τεράστιας ελληνικής ιστορίας οι Παλαιοί Πρόσκοποι του 58ου χαμαγέλασαν μαζί με τον μοσχοφόρο κούρο, θαύμασαν την χάρη των Καρυατίδων, δάκρυσαν μπροστά στα σίδερα που αντικαθιστούν τα κλεμμένα μάρμαρα από τα αετώματα του Παρθενώνα.

Με σουβλάκι στην Πλάκα ή το Μοναστηράκι και γαλατομπούρεκο στα Καμένα Βούρλα, η επιστροφή ήταν ήρεμη, γεμάτη αγάπη και ωραίες καινούργιες αναμνήσεις, μαζί με τις παλιές.

Γιατί αυτό είναι το μεγάλο προσόν της ΕΠΠ58: ότι συνεχίζει, 24 χρόνια τώρα, να δημιουργεί αναμνήσεις, συνεχίζει τον δρόμο που πήραν τα μέλη της όταν, πιτσιρίκια, έδωσαν την Προσκοπική Υπόσχεση.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Πέμπτη 29.11.2012, πολύ περιποιημένο, με τίτλο "Είκοσι τέσσερα χρόνια προσφοράς")

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

κυκλο-φ-οριακα 731 28.11.2012

Φοίνικες στο "Τετράγωνο", 2000


            «Στην πέτρα της υπομονής κάθησες προς το βράδυ / με του ματιού σου το μαυράδι δείχνοντας πως πονείς…» (Γιώργος Σεφέρης, Η λυπημένη). Αυτή η πέτρα, της υπομονής, έρχεται και ξανάρχεται στους στίχους του Νομπελίστα Έλληνα Ποιητή. Στην ίδια ετούτη πέτρα καθόμαστε, πλέον, όλοι οι συν-Έλληνες και «…προσμένουμε τον άγγελο σαν το αρχαίο δράμα…» (πάλι Σεφέρης, Ερωτικός Λόγος Ε’). Κι ο άγγελος, αυτός που αγγέλλει, δηλαδή αυτός που φέρνει τα νέα, στο αρχαίο δράμα έφερνε συνήθως τα κακά μαντάτα, θάνατο ή ήττα.
            «Έρχονται οι Ρώσοι» διαβάζω πρωτοσέλιδα. Ήταν και ο τίτλος μιας ευρηματικής κινηματογραφικής παρωδίας του Χόλυγουντ, τότε, στον καιρό του ψυχρού πολέμου, αν θυμάστε. Τώρα δεν πρόκειται πλέον γι’ αυτό - άσχετα αν ο ψυχρός πόλεμος συνεχίζεται στις μέρες μας ακατάπαυστα μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών – πρόκειται για το ενδιαφέρον ρωσικών εταιριών για τον Λιμένα του Βόλου. Παλιό θέμα η επιθυμία «του Μόσκοβου» να αποκτήσει πρόσβαση στο Αιγαίο, ίσως να βρει τώρα την εκπλήρωσή της, τώρα που όλη η Ελλάδα βγαίνει στο σφυρί. Λογικό ακούγεται. Εκείνο πάλι με το σιδηροδρομικό πορθμείο εμάς μας ακούγεται σαν ανέκδοτο με τον Τοτό, που λέγεται και ξαναλέγεται στις παρέες. Είναι αποδειγμένο ότι η απλή μεταφόρτωση των εμπορευματοκιβωτίων από το φορτηγό ή το σιδηροδρομικό βαγόνι στο πλοίο είναι η ασφαλέστερη, οικονομικότερη και περιβαλλοντικά καλύτερη λύση. Μια σοβαρή γερανογέφυρα και πλήρη σιδηροδρομική σύνδεση μέσω Μπουρμπουλήθρας χρειάζεται ο Λιμένας και αμέσως όλα τα φορτία φορτοεκφορτώνονται χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Βασική προϋπόθεση, αφ’ ενός να υπάρχουν διασφαλισμένα φορτία και αφ’ ετέρου οι προβλέψεις για το μέλλον να είναι ρεαλιστικές!

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

κυκλο-φ-οριακα 730 14.11.2012

...φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς


            Ύστερα τελείωσαν όλα (ή μήπως μόλις άρχισαν…;). Το τρίτο μνημόνιο είναι εδώ, το ΠαΣοΚ μάλλον δεν είναι πια εδώ, η δόση δεν είναι ακόμα εδώ, οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν πού είναι, η Ελλάδα δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Ξαναβγήκε και ο Ομπάμα πρόεδρος – κάπως τα κατάφερε και στην πρώτη θητεία του δεν έκανε, επισήμως τουλάχιστον, κανέναν πόλεμο, να δούμε τι θα κάνει στην δεύτερη. Από τους 13 αμερικανούς προέδρους από το 1933 μέχρι σήμερα μόνον 2, ο Φορντ (1974-1977) και ο Κάρτερ (1977-1981) δεν διεξήγαν θερμούς πολέμους (ψυχρούς διεξήγαν παντού και πάντοτε άπαντες…). Και ο Ομπάμα ενεπλάκη …ελαφρώς στον θάνατο του Καντάφι, αλλά και πόλεμο δεν το λες.
            Ας περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε τι σημαίνει η επανεκλογή του Κυρίου Μπάρακ για την ταλαίπωρη χώρα μας και για τον κόσμο ολάκερο. Ο «αμερικανικός παράγοντας» πάντα έπαιζε τον μεγαλύτερο ρόλο στην Ελλάδα, τώρα τελευταία φαίνεται να έχουν το πάνω χέρι οι ευρωπαίοι.
            Για να επιστρέψουμε στα ημέτερα, «πανικός» επικράτησε πάλι με τα σκουπίδια που συσσωρεύτηκαν λόγω της απεργίας των δημοτικών υπαλλήλων. Η δημόσια υγεία απειλήθηκε, γονείς, διαβάζω, απείλησαν να μην στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία – προφανώς ήταν «άλλοι» γονείς αυτοί που αδιακρίτως πετούσαν τα σκουπίδια τους έξω απ’ τα σχολεία – τι έπρεπε, άραγε, να κάνουν οι δημοτικοί υπάλληλοι όταν «εν μία νυκτί» τους ανακοινώνεται ότι εντός τριών (3) ημερών πρέπει να συνταχθούν από την διεύθυνση προσωπικού του κάθε Δήμου οι πίνακες των απολυτέων; Προσπαθήστε, για μία έστω φορά, πριν το ίδιο ή το ανάλογο πρόβλημα χτυπήσει και την δική σας πόρτα (που δεν το εύχομαι, βέβαια…) να μπείτε στη θέση τους. Ποια θα είναι η αντίδρασή σας, άραγε; Τι όπλα έχετε για να πολεμήσετε, ως εργαζόμενοι και εν δυνάμει άνεργοι, τούτη τη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της και δεν ξέρει κανείς ούτε κατά πού τραβάει, ούτε και πότε θα καταλαγιάσει; Εμείς πάντως, ως οικογένεια, σας διαβεβαιώνω ότι τα καταφέραμε! Όλα τα ανακυκλώσιμά απορρίμματά μας τα κρατήσαμε στο μπαλκόνι μας, ήταν πανεύκολο, κι από τα οργανικά μας ταΐσαμε λίγο περισσότερο τις γάτες της γειτονιάς και μερικά, όπως από φρούτα, τα κρατήσαμε επίσης στο μπαλκόνι και μοσκοβόλησε ο τόπος!! Κι επειδή το ‘φερε η κουβέντα, έχετε κάνει ποτέ συνειδητά τη σύγκριση ανάμεσα στον όγκο των ανακυκλώσιμων και τον όγκο των οργανικών (από τροφές δηλαδή) απορριμμάτων μιας οικογένειας; Καν’ τε την και είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγείτε.
             Αυτά και ως προς αυτά. Μιλάμε για την ανάγκη συσπείρωσης όλων μας απέναντι στο χάλι που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι διάφορες τρόικες και για την αναγκαία μεταξύ μας κατανόηση. Αλλιώς θα μας διαλύσουν τελείως.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

κυκλο-φ-οριακα 729 07.11.2012

"Mir" και "Dar Mlodjesky", Βόλος Regatta 2010


            Νοέμβριος, έφτασε η ώρα, 143 μέρες μετά τις ελληνικές εκλογές και 1 μέρα μετά τις αμερικανικές εκλογές (σύμπτωση άραγε;) να ψηφιστούν (ή μήπως δεν…) τα αποτελέσματα της σκληρής διαπραγμάτευσης για το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα της Ενωμένης (;) Ευρώπης. «Εδώ και τώρα», που έλεγε κι ένα παλαιότερο σύνθημα, θυμάστε; Που μετατράπηκε πολλάααααα χρόνια αργότερα από τον γιο σε «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και τώρα έχει καταντήσει σε «ή παίρνουμε τη δόση (μας…) ή χρεοκοπούμε». Τι να πούμε κι εμείς, όταν ο άλλος, κοτζάμ πρωθυπουργός, μιλάει με τον Θεό, τι να πούμε, τι; Μόνο που δεν μας είπε αν αυτός ο Θεός ήταν ο Θεός της Ελλάδος ή της Γερμανίας – πού να ξέρουμε;
            Απεργούμε. Δεν απεργούν «οι συνδικαλιστές», απεργούμε όλοι. Τίποτε δεν έχει μείνει, πια, όρθιο σε τούτη τη χώρα, όλα τα σάρωσε η καταιγίδα που γέννησε ο νους του τοκογλύφου (κατά παράφραση του Ελύτη…). Στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου, πιανόμαστε απ’ τα μαλλιά μας στην ατομική μας προσπάθεια να σωθούμε μόνο εμείς και τα παιδιά μας, εχθρευόμαστε τον γείτονα, τον έμπορο, τον συνδικαλιστή, τον δημόσιο υπάλληλο, τον μετανάστη, τον πολύτεκνο, τον ανάπηρο, τον αστυνόμο, τον γιατρό, τον βενζινά – όλοι εχθροί τριγύρω μας. Η ψυχή μας αλλιώτεψε. Και συνεχίζουμε να μην είμαστε όλοι μαζί, την ώρα που «οι άλλοι» είναι μια γροθιά στο στομάχι μας. Την ώρα που οι «παραάλλοι» ανεβάζουν συνεχώς τα ποσοστά της δημοτικότητάς τους, εμείς εξακολουθούμε να ψάχνουμε τις γωνίες στο δεκάρικο (ή στο δίευρο, για να μη νομιστεί ότι…). Απεργούμε – καμιά απεργία δεν πάει χαμένη. Η επόμενη λύση είναι η επανάσταση, αλλά για να γίνει η επανάσταση χρειάζονται επαναστάτες, χρειάζεται Ροβεσπιέρος, Κολοκοτρώνης, Λένιν, Μαο, Τσε, Φιντέλ, Άρης, Αλιέντε, Γκάντι, Τσάβες, χρειάζεται και ιδεολογία, εργαλείο ανάλυσης του σύνθετου κόσμου, χωρίς ιδεολογία δεν γίνεται επανάσταση. Και, βέβαια, δεν είναι «ιδεολογία» οι διάφορες και πάντα αντικρουόμενες θεωρίες για την αντιμετώπιση της εγγενούς κρίσης του καπιταλισμού ή οι κοπετοί (ή μήπως είναι κροκοδείλια δάκρυα;) για την διάλυση του κοινωνικού ιστού.
            Όμως, αρκετά ως εδώ, αν επεκταθούμε αφ’ ενός θα μας βγουν κακίες για τους πολλούς και διάφορους βαρύγδουπους καθημερινούς «αναλυτές» των μέσων ενημέρωσης απαξαπάντων, του διαδικτύου συμπεριλαμβανομένου, και αφ’ ετέρου θα μας βγει το όνομα – κι επειδή η στήλη χρειάζεται και το όνομα και το μάτι, τέρμα και τελείωσε. Προς ώρας, τουλάχιστον.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

κυκλο-φ-οριακα 728 31.10.2012



            Στην 72η επέτειο του ομόψυχου «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού απέναντι στον φασισμό-ναζισμό, εμείς, ο ελληνικός λαός του 21ου αιώνα, παρακολουθήσαμε μία ακόμη, την τρίτη κατά σειρά, αστυνομοκρατούμενη παρέλαση των παιδιών μας. Δυο μέρες πριν, στον πολιούχο Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης, που γιόρτασε τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της, μόνον με ειδική πρόσκληση στο χέρι μπορούσε να μπει κανείς να προσκυνήσει και να ακούσει τον Μητροπολίτη Άνθιμο να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο.
            Σημάδια των καιρών, των άσχημων καιρών που περνάμε, των καιρών δίχως ορατό αύριο. Των καιρών του ακήρυκτου (;) οικονομικού πολέμου, όπου το «ΟΧΙ» των πατεράδων μας φαίνεται να είναι λέξη χαμένη, πλέον, από το ελληνικό λεξιλόγιο.
            Μέχρι και η θάλασσα έδειχνε θυμωμένη. Φυσούσε ένας δυνατός Σιρόκος, που έβγαζε το νερό μέχρι απάνω στο πάρκο κι έκανε πολύ δύσκολο το έργο των μικρών σημαιοφόρων. Σπάνια βλέπουμε τόσο πολύ φουσκωμένη τη θάλασσα, κι αργότερα μάθαμε ότι κι ο δρόμος πριν την Αγριά ήταν κατά περιόδους αδιάβατος. Θύμωσε ακόμη και η θάλασσά μας…
            Βεβαίως, η ζωή συνεχίζεται, καθώς τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με τραγούδια.