 |
| ...στάση στον κάμπο |
Μπήκε βιαίως η Άνοιξη, παρακάμπτοντας τον χειμώνα, ο οποίος έμεινε στον βορρά (βαρέθηκε να
κατέβει παρακάτω). Γίναμε Φλώριδα. Καλό μεν για τα οικογενειακά μας έξοδα, κακό
δε για το νεράκι μας και για το σώμα μας εν γένει.
Τις τελευταίες ημέρες δύο συγκλονιστικές (2) ειδήσεις
διατάραξαν την μονότονη καθημερινότητά μας:
Η χρονολογικά πρώτη ήταν η
διαγραφή των χρωστούμενων δανείων, ύψους 245 εκατ. ευρώ, του Μεγάρου Μουσικής
Αθηνών. Αυτό μου έδωσε ελπίδες ότι θα διαγράψει ο καλός κ. υπουργός πολιτισμού
και τα δικά μου χρέη, δεδομένου ότι και εγώ, ομοίως προς το Μέγαρο, παράγω
πολιτισμό, τραγουδώντας στη χορωδία μας. Πώς; Μα δεν είναι το ίδιο, λέτε;
Μπορεί, αλλά και τα δικά μου χρέη δεν είναι 245 εκατ. Βέβαια, δεν έχω και τον Δημοσιογραφικό
Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ) πίσω μου, που στηρίζει «με νύχια και με δόντια» όλες
ανεξαιρέτως τις κυβερνητικές παρανομίες – λογικό, αφού κι αυτή η διαγραφή το
ίδιο παράνομη πράξη είναι… Και μην ξεχνάτε, ο ίδιος Οργανισμός συμμετέχει τόσο
στη σκανδαλώδη digea όσο και στις εταιρείες των
αυτοκινητοδρόμων. «Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων», που λέει κι
εξόριστος ποιητής στο «Προφητικόν» του Οδυσσέα Ελύτη.
Η χρονολογικά δεύτερη ήταν αυτή η
ιστορία με την Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) που είχε αναλάβει να αφαιρεί
νάρκες (ναι, αυτές που κάνουν μπουμ! άμα τις πατήσει κανείς) από τα ναρκοπέδια
του Ιράκ, του Λιβάνου και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης με αμοιβή 9 εκατ. € από το
ελληνικό υπουργείο εξωτερικών! Ομολογώ ότι πρόκειται για καταπληκτική ιδέα και
μπράβο σ’ αυτόν που τη σκέφτηκε αυτή την κομπίνα. Φοβερό, τι μπορεί να κάνει
μια ελληνική ΜΚΟ στο παγκόσμιο πολεμικό περιβάλλον όταν έχει τις «άκρες». Κι
από την άλλη, παρακολουθώ τα «κοινωνικά μηνύματα» στην τηλεόραση και διαπιστώνω
ότι κάθε τόσο εμφανίζεται μια νέα
ΜΚΟ που προστατεύει τα παιδιά, τις μητέρες, την οικογένεια και τα συναφή –
πρέπει να υπάρχουν ήδη δεκάδες με το αυτό αντικείμενο αλλά διαφορετικούς,
προφανώς, προϋπολογισμούς.
Θαύμα. Μια κρίση κομμένη και
ραμμένη στα μέτρα τους, είναι αυτό που έλεγαν εξ αρχής οι εγκέφαλοι των
μνημονίων «η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες»,
ιδού! λοιπόν τι εννοούσαν…
Νέο ατύχημα
συνέβη στην «επικίνδυνη» φυλασσόμενη με αυτόματο σύστημα ισόπεδη διάβαση (ΑΣΙΔ)
του τρένου στην οδό Αλαμάνας. Αμαξοστοιχία παρέσυρε μικρό αυτοκίνητο και
ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα. Πώς ακριβώς γίνεται αυτό σε μια σιδηροδρομική
διάβαση που έχει κατεβασμένες μπάρες, εγώ δεν ξέρω, δεν είδα, δεν λέω. Έχει
όμως μεγάλο ενδιαφέρον ένας πίνακας του ΟΣΕ/Τμήμα Στατιστικής, που περιέχει τον
αριθμό σημαντικών ατυχημάτων ανά κατηγορία ισόπεδης διάβασης, σε ολόκληρη την
ελληνική επικράτεια:
|
|
Φυλασσόμενη
ΙΔ
με
φύλακα
|
Φυλασσόμενη
ΙΔ
με
αυτόματα συστήματα
|
Μη φυλασσόμενη
ΙΔ
|
|
2004
|
2
|
13
|
2
|
|
2005
|
6
|
23
|
5
|
|
2006
|
3
|
15
|
7
|
|
2007
|
4
|
15
|
3
|
|
2008
|
0
|
12
|
5
|
|
2009
|
2
|
17
|
7
|
|
2010
|
2
|
10
|
4
|
|
2011
|
1
|
4
|
3
|
|
2012
|
1
|
5
|
0
|
Τι παρατηρούμε, αγαπητοί; Μα
νομίζω ότι είναι προφανές: στις φυλασσόμενες διαβάσεις συμβαίνουν πολύ
περισσότερα ατυχήματα από ότι στις αφύλακτες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Με
βεβαιότητα δεν μπορώ να πω, αλλά κοντά στο νου είναι ότι η ευθύνη βρίσκεται,
τις συντριπτικά περισσότερες φορές, στα οδικά οχήματα. Για να συμβεί τέτοιο
ατύχημα, πρέπει το οδικό όχημα να παραβιάσει, με κάποιον τρόπο, το σύστημα
φύλαξης της διάβασης. Πώς γίνεται αυτό; Εγώ δεν γνωρίζω, εσείς, αν θέλετε,
προβληματιστείτε.
Μια προηγούμενη φορά γράφαμε για τις
κατά-γραμμένες πινακίδες κυκλοφορίας εκτός και εντός πόλεως. Σήμερα δείτε μια
ωραία φωτογραφία από μια (από τις πολλές όμοιες) στάση υπεραστικής
συγκοινωνίας, στον δρόμο Βόλου-Λάρισας, θυμίζω, Εθνική Οδός αρ. 6, δευτερεύον
εθνικό δίκτυο, ένας ιδιαίτερα πολυσύχναστος
δρόμος. Που μου θυμίζει έντονα τα νιάτα μου! Τότε, στη δεκαετία του ’70, που
ανεβοκατέβαινα Βόλο-Καρλσρούη με αυτοκίνητο, μέσα σ’ εκείνους τους υπέροχους
Γιουγκοσλάβικους «διεθνείς» δρόμους… Καλά να είμαστε, γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 19.02.2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου