κυκλο-φ-οριακα 778 20.08.2014

η υψηλή γέφυρα Πολυφύτου (ή Σερβίων)

Πέρασε και ο Δεκαπενταύγουστος της Παναγίας, βαδίζουμε ολοταχώς προς το ημερολογιακό τέλος του καλοκαιριού.

Ανήμερα εγκαταλείψαμε την παραλία που ασφυκτιούσε από ανθρώπους και αυτοκίνητα και πήραμε τον μακρύ δρόμο για το όρος Βέρνο ή Βίτσι, στα όρια των νομών Φλώρινας και Καστοριάς, που πάνω του, σκαρφαλωμένο στα 1.350 μ. βρίσκεται το παραδοσιακό χωριό Νυμφαίο, με τα πέτρινα σπίτια που έχουν λαμαρινένιες στέγες. Το Νυμφαίο, που είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του μετά το 1949, έγινε ευρύτερα γνωστό μετά την «αναγέννησή» του, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, με τη μεγάλη συνδρομή του σημερινού Δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, που κατάγεται από εκεί. Το 1992 δημιουργήθηκε εκεί, μέσα στο δάσος της οξιάς, το καταφύγιο της αρκούδας από την περιβαλλοντική μη κερδοσκοπική οργάνωση «Αρκτούρος». Το 1994 εγκαινιάστηκε λίγο πιο πέρα το κατασκηνωτικό-εκπαιδευτικό κέντρο της ΧΑΝ Θεσσαλονίκης. Αυτό το τελευταίο ήταν και ο προορισμός του ταξιδιού μας.

Για να φτάσουμε ως εκεί περάσαμε την Ελασσόνα, τη Μελούνα, το Σαραντάπορο, την «υψηλή γέφυρα» με τη στροφή στη λίμνη του Πολυφύτου, στον ποταμό Αλιάκμονα, παρακάμψαμε Κοζάνη και Πτολεμαϊδα με τα μεγάλα εργοστάσια της ΔΕΗ στα λιγνιτωρυχεία, πλησιάσαμε στο Αμύνταιο και ύστερα πήραμε ν’ ανέβουμε στο όμορφο χωριό. Μια διαδρομή μέσα απ’ τη μισή, σχεδόν, Ελλάδα, με εναλλαγές και υπέροχα τοπία, με μεγάλη ιστορία και με πολλά σημεία ενδιαφέροντος. Και με σχετικά καλούς δρόμους, με λίγες εξαιρέσεις. Και με την περίφημη γέφυρα (που λέγεται και «Υψηλή γέφυρα Σερβίων/Νεράιδας»), μήκους 1.372 μ., από τις μακρύτερες στη χώρα μας, που εγκαινιάστηκε το 1975 και έχει (ω! του θαύματος!...) μία (1) λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και εκατέρωθεν πεζοδρόμια – δεν χρειάζεται να σας πω πόση κυκλοφορία διεκπεραιώνει κάθε μέρα. Εμείς εδώ, την κοιλαδογεφυρούλα μας τη θέλουμε με δύο (2) λωρίδες ανά κατεύθυνση…

Τέλος πάντων, κάναμε την επίσκεψή μας και απόγευμα του Σαββάτου πήραμε τον ίδιο δρόμο της επιστροφής. Όλα μια χαρά, μέχρι που φτάσαμε στην …Πορταριά. Εκεί ακινητοποιηθήκαμε για περισσότερα από 40 λεπτά. Ούτε μπρος, ούτε πίσω. Πηλιορείτικος γάμος, γαρ, αμφίπλευρο παρκάρισμα, κατέβαινε ένα φορτηγό και πίσω του το λεωφορείο από τη Ζαγορά και ανέβαινε ένα τουριστικό πούλμαν. Στη στροφή του Αη Νικόλα …τέλος. Είδαν κι έπαθαν οι οδηγοί των μεγάλων οχημάτων πίσω-μπρος, ξυστά πέρασε το ανερχόμενο πούλμαν, πίσω του εμείς, δεν ξέρω πώς συνεχίστηκε η βραδιά. Οι αγανακτισμένοι αναμένοντες οδηγοί αναθεμάτιζαν την απουσία Τροχαίας και λοιπών οργάνων, αλλά δεν είναι αυτή η λύση, συμπολίτες και συν-Πορταρίτες. Η λύση είναι μία, η οδική παράκαμψη της Πορταριάς, ένα έργο που εδώ και πολλά χρόνια αρνείστε και να το συζητήσετε ακόμη, επειδή πιστεύετε ότι η διέλευση όλων αυτών των οχημάτων (συμπεριλαμβανομένων και των «θηρίων» με τα μήλα) μέσα απ’ το χωριό αφήνει λεφτά, μια «κλασσική», παλιά, εβραίικη άποψη περί του κέρδους των εμπόρων, η ίδια που αντιδρά και στις πεζοδρομήσεις μέσα στην πόλη. Οι τόποι ανασαίνουν, λειτουργούν πολύ καλύτερα και φέρνουν πολύ περισσότερα έσοδα όταν η διαμπερής κυκλοφορία δεν επιβαρύνει το κύριο οδικό τους δίκτυο. Ποιοι, πόσοι και πόσα χρόνια ακόμη πρέπει να το λέμε μέχρι να το αντιληφθούν κάποιοι κοντόφθαλμοι μικροσυμφεροντολόγοι;

Δεύτερο τέλος πάντων, φτάσαμε στην παραλία μας κι άντε να βρεις να παρκάρεις, βράδυ Σαββάτου, επαύριον του δεκαπενταυγούστου, με επισκεπτήριο γονέων στην κατασκήνωση. Χάος αμέτρητον. Και το μελτέμι να σηκώνει κύματα βουνά, προς μεγάλην θλίψιν επισκεπτών και παραθεριστών.

Σε τούτον τον όμορφο τόπο, κάποια στιγμή, μαζί με την ωραία διαμόρφωση όλου του παραλιακού μετώπου, βάφτηκε κεραμιδιά και οριοθετήθηκε με κορύνες όπου ήταν απαραίτητο, μια λωρίδα ποδηλάτου, η οποία αφενός εξυπηρετούσε πολύ τα ποδήλατα και αφετέρου (ίσως και το σημαντικότερο) δεν επέτρεπε τη στάθμευση προς την πλευρά της θάλασσας. Το θαύμα κράτησε 5-6 χρόνια, με κάποιες δυσκολίες βέβαια, αλλά κράτησε. Φέτος, εξ αρχής, ξεβιδώθηκαν όλες οι κορύνες, και η κεραμιδιά λωρίδα ποδηλάτου είναι μονίμως κατειλημμένη από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Είναι αυτό που λενε «τι τα θέλουμε εμείς αυτά…».

Είναι κι άλλα τα καλοκαιρινά μας ωραία. Ίσως τα πούμε μαζεμένα την άλλη φορά. Για την ώρα σας εύχομαι να περνάτε όσο γίνετε καλύτερα, όπου κι αν βρίσκεστε. Στη φωτογραφία η γέφυρα του Πολυφύτου.

Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 20.08.2014)