κυκλο-φ-οριακα 818 26.08.2015

ο Μουτζούρης στην πεντάτοξη γέφυρα

Από του Αιγαίου τα μέρη, τελευταίες ήσυχες μέρες του Αυγούστου, καλημέρα συμπολίτες. Με τον τίτλο «Ήσυχες μέρες του Αυγούστου» υπάρχει και κινηματογραφική ταινία του Παντελή Βούλγαρη από το 1991, με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

Βέβαια οι μέρες στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο «ήσυχες», προς εκλογές βαδίζουμε πάλι, με ένα τουλάχιστον «περίεργο» πολιτικό σκηνικό, όπου πράγματι είναι όλοι εναντίον όλων και το μέλλον διαγράφεται μάλλον αβέβαιο. Θα βρούμε τον καιρό να τα πούμε κι αυτά. Σήμερα έχουμε άλλη προτεραιότητα.

Στις 11 Αυγούστου έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος για τον οποίο η στήλη αισθάνεται την υποχρέωση να γράψει δυο λόγια. Ο Γιάννης Δαμίγος, σιδηροδρομικός, Δημοτικός Σύμβουλος Βόλου, ισόβιος Πρόεδρος του Συλλόγου «Φίλοι του Τραίνου Βόλου-Πηλίου» και αρωγό μέλος της Βολιώτικης Χορωδίας (ας με συγχωρέσει αν ξεχνώ κάποια άλλη δημόσια ιδιότητά του). Τον μπάρμπα Γιάννη τον γνώρισα το 1983, σχεδόν μόλις είχα επιστέψει στην πόλη μου μετά από 12 χρόνια απουσίας για σπουδές και φανταρικό. Ενδιαφέρθηκα, ως συγκοινωνιολόγος, για το Τραινάκι του Πηλίου και εντάχτηκα μετά πολλών επαίνων στον Σύλλογο των Φίλων του, που είχε συγκροτηθεί τον ίδιο χρόνο, από ανθρώπους που, από την 1^η Αυγούστου 1971 που σταμάτησε η λειτουργία του μικρού τραίνου, δεν σταμάτησαν ποτέ να επιδιώκουν την επαναλειτουργία του. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τον Πρόεδρο Γιάννη Δαμίγο, τον Αντιπρόεδρο Αλέκο Πώποτα, τον Ταμία Ηλία Παπαθέου (στους ουρανούς και οι τρεις, πλέον) και την Γενική Γραμματέα κυρία Μηλίτσα Καραθάνου, σημερινή Πρόεδρο της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών. Αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι ήταν και είναι, διαχρονικά, η ψυχή και το σώμα αυτού του Συλλόγου, που με πολύ κόπο κατάφερε πρώτα να χαρακτηριστεί το Τραινάκι στο σύνολό του ως Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και ύστερα να επισκευαστούν γραμμές, γέφυρες και όλο το τροχαίο υλικό και να ξαναλειτουργήσει το 1996 στο τμήμα Άνω Λεχώνια-Μηλιές. Σ’ αυτή την τετράδα εντάχθηκα ως πέμπτος του Διοικητικού Συμβουλίου, κι όταν το 1992 ο κυρ Αλέκος έφυγε από κοντά μας κατέλαβα την θέση του Αντιπροέδρου. Μείναμε όλοι μαζί μέχρι που σιγά-σιγά αραιώσαμε (...) και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από εκείνες τις πολλές συνεδριάσεις, παραστάσεις, συγκεντρώσεις και λοιπά. Ο μπάρμπα Γιάννης ήταν πάντα ο αδιαμφισβήτητος Πρόεδρος. Μηχανοδηγός του Μουτζούρη στα νιάτα του, ήξερε απέξω κι ανακατωτά κάθε βίδα πάνω στις παλιές ατμομηχανές και τα ξύλινα βαγόνια, ήταν αυτό που λένε (και ξέρουν τι λένε αυτοί που το λένε) βαθύτατα «σιδηροδρομικός», αγαπούσε τα τραίνα και ιδιαίτερα τον «δικό του» Μουτζούρη. Βροντόφωνος αλλά ποτέ εριστικός, με χιούμορ και αποφασιστικότητα, με διαπραγματευτικές ικανότητες και άριστες δημόσιες σχέσεις, Πρόεδρος με τα όλα του. Ευτύχησε να δει το όνειρό του να παίρνει σάρκα και οστά.

Αλλά και ως Δημοτικός Σύμβουλος Βόλου στην περίοδο 2003-2006 πάλι με ένα τραινάκι ασχολήθηκε πολύ, κι αυτό ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό: όσοι έχουν ακόμη μνήμη σ’ αυτή την πόλη θα πρέπει να θυμούνται ένα τραινάκι-μινιατούρα που έκανε τον γύρο στο πάρκο του Πεδίου Άρεως. Αυτό το τραινάκι (υπάρχει ακόμη, εγκαταλειμμένο κι αυτό μέσα στο εγκαταλειμμένο πάρκο...) είναι μια μικρή ατμομηχανή Decauville από τις αρχές του 20^ου αιώνα, δωρεά του Άρη Τσαλαπάτα στην πόλη (μία δεύτερη, καλοδιατηρημένη, μπορεί να δει κανείς μέσα στο Μουσείο Τσαλαπάτα) και ο μπάρμπα Γιάννης ήταν ο άνθρωπος που την έβαλε σε κίνηση στο Πάρκο, βρήκε μηχανοδηγό, πολλές φορές την οδηγούσε ο ίδιος, φρόντιζε για την συντήρησή της – ύστερα έφυγε ο μπάρμπα Γιάννης από το Δημαρχείο, κανείς πια δεν ενδιαφέρθηκε (ούτε κι εγώ, φορτωμένος καθώς ήμουν με κορύνες και λοιπά φλέγοντα κυκλοφοριακά...).

Αυτός ήταν, για μένα, ο Γιάννης Δαμίγος. Και όχι μόνο! Ήταν και ο άνθρωπος που με πήγε, τον Ιανουάριο του 1997, στην Βολιώτικη Χορωδία, όπου τραγουδούσε σοπράνο η σύζυγός του, κι από τότε...έμεινα! Ήταν κι άλλα πολλά, εγώ σταματώ εδώ, ας πουν και άλλοι αυτά που πρέπει να πουν.

Μπάρμπα Γιάννη, ας είναι ελαφρύ το χώμα. Το Τραινάκι του Πηλίου σε ευγνωμονεί. Και κάθε φορά που θα σφυρίζει μπαίνοντας στον Σταθμό των Μηλεών, εγώ θα θυμάμαι εσένα.

Την ερχόμενη Τετάρτη θα πούμε τα υπόλοιπα, αγαπητοί μου συμπολίτες. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 26.08.2015)