Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

κυκλο-φ-οριακα 828 18.11.2015

... σε σιωπηλές πλαγιές...


Τι καλές μέρες είναι αυτές, συμπολίτες! Σχεδόν απίστευτες ή μήπως σχεδόν επικίνδυνες; Μ’ αυτά τα τρελά που κάνει ο καιρός τα τελευταία χρόνια είναι να φοβάσαι το τι θα ακολουθήσει, ανασφάλεια και σ’ αυτό, μπορεί να ξυπνήσουμε ένα πρωί χωμένοι στο χιόνι ή μπορεί να μας βρει ο χιονισμένος Αη Βασίλης να κολυμπάμε στον Άναυρο, πού ξέρεις;

17 του Νοέμβρη, 42 χρόνια μετά. Μετά το τέλος της μεταπολίτευσης, στον καιρό των μνημονίων, τα ξημερώματα κατέληξαν, καθώς φαίνεται, και οι διηνεκείς διαπραγματεύσεις αυτής της φάσης, «Συμφώνησαν για το πώς θα μας πάρουν τα σπίτια» διάβασα σε έναν ενημερωτικό ιστότοπο του διαδικτύου. «Κανένα σπίτι σε χέρια Τραπεζίτη» θυμάμαι και ανατριχιάζω, αδέρφια. 42 χρόνια μετά, «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», ποιος, αλήθεια, κυβερνάει σήμερα αυτόν τον τόπο;


Παίρνω πάλι τους δρόμους. Ανεβαίνω στο Βουνό, που τώρα είναι ...καφέ. Στρώμα παχύ τα φύλλα στις άκρες του δρόμου, ακόμη πιο παχύ στα βαθύσκιωτα μονοπάτια του δάσους. Κατεβαίνω στο έρημο Αιγαίο, ήσυχη είναι η θάλασσα, μακάρι νά ‘ναι έτσι και στους στενούς διαύλους των ακριτικών μας νησιών. Παίρνω ανάσες και νεράκι κρύο απ’ τη βρυσούλα των Χανίων, κοντοστέκομαι στην Πορταριά, που είναι πήχτρα στα αυτοκίνητα και στους τουρίστες, και επιστρέφω συνάμενος-κουνάμενος, λες και περνάω τρικυμία στον δρόμο με τα φρεάτια της αποχέτευσης μέχρι να φτάσω στον Περιφερειακό. Εκεί στη γωνία, στην κάποτε άσπρη επιφάνεια του τοίχου της ΔΕΗ, είναι γραμμένο με μεγάλα ασπροκόκκινα γράμματα «MALAVETAS» (θα προτιμούσα να έγραφε «ΜΑΛΑΒΕΤΑΣ»...), το όνομα μιας αντιφασιστικής-αντιρατσιστικής ομάδας οπαδών του Ολυμπιακού Βόλου, προς τιμή των αδελφών Νίκου και Πέτρου Μαλαβέτα, για τους οποίους διαβάζουμε στο βιβλίου του δημοσιογράφου Θανάση Κ. Βογιατζή «Όταν τους ίδωμεν όλους υπό το πέλμα μας…Όταν τους πατήσωμεν τελειωτικώς, θα ησυχάσωμεν…», σελ 405-407: «...Τα δύο αδέρφια ο Νίκος και ο Πέτρος ήταν γνωστοί ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού Βόλου. Ο Νίκος το 1943 συνελήφθη για την αντιστασιακή του δράση από τους Ιταλούς και οι οποίοι αποφάσισαν να τον κρεμάσουν στην πλατεία Ελευθερίας. Την πρώτη και τη δεύτερη φορά το σχοινί της κρεμάλας κόπηκε και αντί να τον αφήσουν ελεύθερο όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις ο Ιταλός αξιωματικός τον πυροβόλησε εξ επαφής και τον σκότωσε. Ο Νίκος έπαιζε ως μέσα δεξιά στην τότε ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου και ήταν γνωστός με το υποκοριστικό « ο Νικολάρας». Ο δεύτερος, ο Πέτρος, ήταν σέντερ φορ, ένας πολύ ψηλός παίχτης που ήταν δύσκολο να μαρκαριστεί στην περιοχή, όμορφος όπως λένε αυτοί που τον γνώριζαν και ιχθυοπώλης στο επάγγελμα, αφού διατηρούσε κατάστημα στα παλιά ψαράδικα. Συνελήφθη από την Ασφάλεια Βόλου στις 3 Ιουλίου 1949 και καταδικάσθηκε σε θάνατο.(…) Το τραγικό είναι ότι λίγο μετά την εκτέλεση στο Καζανάκι έφτασε ένα τζιπ του στρατού όπου επέβαινε ένας αξιωματικός και ο οποίος μετέφερε την απόφαση « για τη μη εκτέλεση του Πέτρου Μαλαβέτα»...». Είναι κι αυτή μία από τις πολλές σελίδες βολιώτικης ιστορίας που αξίζει να θυμόμαστε και ευτυχώς, λέω εγώ, που ήρθε στο προσκήνιο έστω και ως σύνθημα τοίχου οπαδών ποδοσφαιρικής ομάδας, και μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία να εξηγήσω στον γιο μου τι είναι αυτό που διαβάζει.

Ύστερα κυκλοφορώ στην πόλη. Έργα στον Κραυσίδωνα, ολοκλήρωση της αντιπλημμυρικής προστασίας – αυτό που γίνεται είναι τοπική εκβάθυνση της κοίτης κάτω από την πολύ χαμηλή σιδηροδρομική γέφυρα, που πάντα κινδύνευε όταν το ποτάμι κατέβαζε νερό. Δεν είναι ένα «εύκολο» έργο, είναι μια λύση ανάγκης που υπαγορεύεται από την χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής, και μακάρι να λειτουργήσει με τον καλύτερο τρόπο.

Γράφοντας για αντιπλημμυρική προστασία, «αυτομάτως» το μυαλό μου τρέχει στην Νεάπολη. Και εκεί έγινε τα προηγούμενα χρόνια ένα σοβαρό έργο, τόσο με τις όχθες και την κοίτη του Ξηριά όσο και με εκτεταμένα φρεάτια και αγωγούς ομβρίων μέσα στον οικιστικό ιστό. Οι αγωγοί αυτοί ξέρω ότι καταλήγουν σε μεγάλης χωρητικότητας υπόγειες δεξαμενές στον χώρο του Εκθεσιακού Κέντρου. Εκείνο που δεν ξέρω είναι το αν τα νερά από τις δεξαμενές φεύγουν στη θάλασσα, με καταθλιπτικές αντλίες. Έχω μια εντύπωση ότι το όλο έργο δεν έχει ολοκληρωθεί. Υπάρχει κανείς να με (μας) ενημερώσει περί αυτού;

Τα παρτεράκια στα πεζοδρόμια επεκτείνονται, ο εορταστικός διάκοσμος προχωρεί, μηχανοκίνητα δίτροχα βλέπω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, κόσμος πολύς στη λιακάδα των καφετεριών κι η θάλασσα ν’ αστράφτει, φθινοπωρινά φύλλα, κίτρινα στην πλειοψηφία τους, από τις ακακίες, στα ρείθρα των πεζοδρομίων (προσοχή στην πρώτη βροχή...) κι ένα σωρό (δεν υπερβάλλω) ποδήλατα να πηγαίνουν ανάποδα στους μονοδρόμους – αυτό το τελευταίο έχει εξελιχθεί σε πληγή, σε «κανόνα συμπεριφοράς», πλέον, για πολλούς ποδηλάτες, άντρες, γυναίκες και παιδιά, κυρίως παιδιά. Είναι, σκέφτομαι, θέμα κυκλοφοριακής αγωγής, ποιος νοιάζεται;

«Σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς...», γεια σας, συμπολίτες.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία την Τετάρτη 18.11.2015)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου