Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

κυκλο-φ-οριακα 816 22.07.2015

... το δικό μας, ελληνικό καλοκαίρι


Καλημέρα συμπολίτες. Καλοκαίρι, υψηλές θερμοκρασίες, ένα ακόμη θερμό ελληνικό καλοκαίρι. Μαζί με τα μπάνια του λαού (ιστορική φράση του Ανδρέα Παπανδρέου) κατά κανόνα καλοκαίρι συμβαίνουν σοβαρά γεγονότα σε τούτη τη γωνιά της γης με την «μεγάλη γεωπολιτικἠ σημασία» (ούτε αυτό μπόρεσε ποτέ να καταλάβει το χοντρό μου το μυαλό τι ακριβώς σημαίνει ή πώς αυτό διαχρονικά λειτουργεί για το καλό μας).
Αναμένουμε την συνέχεια, λοιπόν. Την εφαρμογή των συμφωνηθέντων, με τα οποία, καθώς λένε οι δημοσκοπήσεις, συμφωνεί το 70% του ελληνικού λαού. Και το χειρότερο, κατά την γνώμη μας, είναι ότι κι αυτό το 30% που διαφωνεί δεν μπορεί να τεκμηριώσει μια απολύτως αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Η κατάσταση είναι «μπρος γκρεμός και πίσω γκρεμός», κι ότι δεν έγινε τα τελευταία πέντε χρόνια φαίνεται να πρέπει να γίνει τώρα –το ερώτημα γιατί δεν έγιναν κάποιες αναγκαίες κινήσεις τα προηγούμενα χρόνια έχει, νομίζω, την απάντησή του, όμως δυστυχώς η ιστορία γράφεται μόνο μια φορά και, το σημαντικότερο, γράφεται από τους νικητές. Αναμένουμε. Με αγωνία, όπως πάντα.
Κι ενώ όλα αυτά τα πολύ σημαντικά συμβαίνουν σε επίπεδο χώρας, σε επίπεδο πόλης τα μόνα σημαντικά είναι αυτά που αναφέρονται στο ποδόσφαιρο! Από αυτά που ακούω και διαβάζω κάπως μου δημιουργείται η εντύπωση ότι τα μόνα θέματα με τα οποία ασχολείται αυτόν τον καιρό αυτή η πόλη είναι τα θέματα των ποδοσφαιρικών ομάδων μας, ερασιτεχνικών τε και επαγγελματικών. Συμβούλια πάνε κι έρχονται, πρόεδροι έρχονται και φεύγουν, προπονητές και παίκτες αναζητούνται, πρόσωπα ανακυκλώνονται, δικαστήρια εμπλέκονται, άπειρη τροφή για τις συζητήσεις στα καφενεία, μακριά από τα πραγματικά τρέχοντα προβλήματα.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

κυκλο-φ-οριακα 815 15.07.2015



Καί περάσανε μέρες πολλές μέσα σέ λίγην ρα. Καί θερίσανε πλθος τά θηρία, καί άλλους μάζωξαν. Καί τήν άλλη μέρα στήσανε στόν τοχο τριάντα.
Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, Τα Πάθη, Ανάγνωσμα Τρίτο: Η μεγάλη έξοδος
Καλημέρα συμπολίτες. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να περιγράψει κανείς αυτά που ζήσαμε τούτες τις τελευταίες μέρες στην Πατρίδα μας. Εγώ τουλάχιστον έτσι τα βίωσα. Ο Ελύτης σ’ αυτό το ανάγνωσμα αναφέρεται σ’ έναν λαϊκό ξεσηκωμό, μέσα στην κατοχή («η μεγάλη έξοδος»), που καταπνίγηκε από τα όπλα των Γερμανών κατακτητών. Κάπως έτσι δεν έγινε και τώρα; Χωρίς όπλα με σφαίρες, βέβαια, αλλά με όπλα την «ενότητα», την «αλληλεγγύη», την «εμπιστοσύνη», το «κοινό όραμα» και τον μπαμπούλα του αγνώστου, το οποίο κανείς ποτέ δεν αξιώθηκε ευκρινώς να περιγράψει παρ’ όλο που πολλοί συνεχώς αναφέρονταν σ’ αυτό, τα θηρία εμάζωξαν πολλούς στη φωλιά τους και ετοιμάζονται να θερίσουν έναν ολόκληρο λαό. Τους πρώτους τους έστησαν ήδη στον τοίχο, ξημερώματα Δευτέρας 13 Ιουλίου 2015.
Vae victis, ουαί τοις ηττημένοις ή αλίμονο στους νικημένους.
Η αλληλεγγύη θριάμβευσε, τα λεφτά στους υπολογιστές των τοκογλύφων συνεταίρων διασφαλίστηκαν, η εμπιστοσύνη αποκαταστάθηκε (εν μέρει...), το περιβόητο grexit το απομάκρυνε το νεόκοπο agreekment (στην δημιουργία ορολογίας ήταν πάντα ευφάνταστοι οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών) και η Ελλάδα μπαίνει σε μια καινούργια περίοδο της μακραίωνης Ιστορίας της.
Βεβαίως, συμπολίτες, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αυτό νομίζω ότι το έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι. Και η ελπίδα λένε ότι πεθαίνει τελευταία, άρα αφού η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, δεν πεθαίνει και η ελπίδα. Ακόμη κι αυτή η τραγική «συμφωνία», που κρατάει την χώρα μας μέσα στον λεγόμενο «σκληρό πυρήνα της Ευρώπης», έχει περιθώρια ερμηνειών, περιθώρια χειρισμών, αποκρούστηκε το εξωπραγματικό αίτημα του απίθανου υπουργού οικονομικών της Γερμανίας περί μεταφοράς της ελληνικής δημόσιας περιουσίας στο δικό του μαγαζί στο Λουξεμβούργο, όπως φαίνεται τακτοποιείται κάπως το εξωφρενικό δημόσιο χρέος. Και η ανάπτυξη; Θυμόμαστε όλοι πόσο την περιμέναμε, πέντε χρόνια τώρα, να φανεί απ’ τη γωνία, τότε που σε πολύ τακτά διαστήματα ακούγαμε από επισημότατα χείλη ότι «έρχεται η Ανάπτυξη». Είμαστε στα μισά το έκτου χρόνου και πλέον περιμένουμε το «πακέτο Γιουνκέρ» (αυτό μου θυμίζει το κάποτε θεοποιηθέν μεν, κατασπαταληθέν δε «πακέτο Ντελόρ»...) με τα 35 δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
Εκείνο που μέσα σε όλα αυτά που συνέβησαν στην πρωτεύουσα του Βελγίου ίσως και να έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι ότι το φίδι φάνηκε πια ξεκάθαρα ότι μεγαλώνει μέσα στο διάφανο αυγό του. Η Γερμανία, μέσω του ανεκδιήγητου υπουργού των οικονομικών της και μέσω της σιδηράς κυρίας καγκελαρίου της (κοριτσόπουλο μπροστά της η «πρωτότυπη» Μαργκαρετ Θάτσερ...) έδειξε σ’ όλον τον κόσμο την σαφή οικονομική υπεροχή της και τις ηγεμονικές προθέσεις της. Η «αντίσταση» των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών περιορίστηκε στην φραστική αγανάκτηση του κ. Ρέντσι και στην «τεράστια επιτυχία» του κ. Ολάντ σχετικά με την έδρα της δημόσιας ελληνικής περιουσίας μαζί με το κλάμα του στην συνέντευξη τύπου για το πόσο άδεια θα ήταν η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα, την «κοιτίδα του πολιτισμού της». Η ευρωπαϊκή ιστορία των αρχών της δεκαετίας του ‘30 είναι ένας εφιάλτης που φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται, και η σημερινή Ευρώπη των δορυφόρων με την απλωμένη παλάμη δεν φαίνεται να μπορεί να αντιδράσει σ’ αυτό. Εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ.
Εμείς, ο ελληνικός λαός, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Με τα καλά μας και με τα κακά μας. Με τις αρετές και με τις αντιφάσεις μας. Με τα «ναι» και με τα «όχι» μας, σήμερα έτσι κι αύριο αλλιώς, τώρα εδώ κι αύριο αλλού, στη γραμμή χωρίς γραμμή, στην ουρά της Ιστορίας.
Θα επιβιώσουμε ελπίζοντας.
Στη φωτογραφία η Γκουέρνικα του Πάμπλο Πικάσο.
Γεια σας.
(το κείμενο γράφτηκε μετά την Σύνοδο Κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, που ξεκίνησε το απόγευμα της Κυριακής 12 και ολοκληρώθηκε στις 09:30 το πρωί της Δευτέρας 13 Ιουλίου 2015, με μια συμφωνία για την παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ. δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 15.07.2015)