Καλημέρα συμπολίτες. 6 Μαρτίου 1910, η εξέγερση των αγροτών στο Κιλελέρ (ευτυχώς που το όνομα
του χωριού επανήλθε μετά από εκείνο το χουντικό «Κυψέλη», και σήμερα ολόκληρος
ο καλλικρατικός Δήμος, που περιλαμβάνει 52 οικισμούς, φέρει το ένδοξο αυτό
όνομα), 8 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, που καθιερώθηκε το 1977 από
τον ΟΗΕ (εγώ σπούδαζα τότε στην Καρλσρούη και θυμάμαι, σαν να μην πέρασε μια
μέρα, τις ελληνίδες συμφοιτήτριες να μοιράζουν κόκκινα γαρύφαλλα αυτή τη μέρα
και να οργανώνουν εκδηλώσεις για «Το γυναικείο ζήτημα» - τα γραπτά τους
υπάρχουν ακόμη στο αρχείο μου...). Ήταν η απαρχή για μια σειρά από επιτροπές
για την ισότητα των δύο φύλλων, για ενώσεις γυναικών (και με κομματικά
κριτήρια, δυστυχώς,...) αλλά και για πολλές νομοθετικές ρυθμίσεις, σε όλον τον
κόσμο, για την προστασία της μητρότητας, της εργασίας κλπ.
7 Μαρτίου 2016, μία ακόμη αποτυχημένη σύνοδος των αρχηγών
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 4 Μαρτίου 2016 ένα ακόμη
αποτυχημένο συμβούλιο των αρχηγών των ελληνικών κομμάτων – κι όποιος μπορεί ας
βγάλει συμπέρασμα. Το μόνο θετικό
που άκουσα από όλη αυτή τη βαβούρα των ημερών ήταν τα περί διευθέτησης του
όντως επαχθούς και επονείδιστου ελληνικού χρέους (σ’ αυτό το θέμα η Πρόεδρος
Ζωή είχε απόλυτο δίκαιο, αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσουμε). Για να δούμε,
γιατί αν δεν δούμε το χρέος, που διαρκώς αυξάνεται, προκοπή ποτέ δεν πρόκειται
να δούμε!
Στην πόλη και στην χώρα μηνύσεις, πολλές μηνύσεις. Σε δουλειά
να βρίσκεται η Δικαιοσύνη, που έχει και την αποχή των δικηγόρων στο κεφάλι της.
Είναι και οι μεγάλες δίκες, που κι αυτές ή καρκινοβατούν ή ετοιμάζονται για τον
Απρίλιο, είναι αλληλοκαταγγελίες για σκάνδαλα, επηρεασμούς, γάτες Ιμαλαΐων,
εκβιασμούς και άλλα συναφή, είναι ένα γενικό αλαλούμ, που επιτείνεται διαρκώς.
Ζούμε σε άσχημους καιρούς, όπου «πεινάει το παιδί, χορταίνει το σκουλήκι» και
«τα φίδια ρίχνουνε φαρμάκι στα νερά», κατά πως λέει ο Κ.Χ. Μύρης στην «Ιθαγένεια»
του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Στην πόλη διάβασα τον τελευταίο
καιρό δύο επιστολές συμπολιτών (;) που είπα δεν γίνεται, πρέπει να τις σχολιάσω. Δεν το κάνω συχνά, δεδομένου ότι πάντοτε
σέβομαι την γνώμη των άλλων και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Όμως στις
δύο αυτές περιπτώσεις θεωρώ ότι υπερβαίνονται κάποια εσκαμμένα και
δημιουργούνται εικόνες και εντυπώσεις μακράν πάσης πραγματικότητος, που δεν
είναι σωστό να κυκλοφορούν ασχολίαστες. Κι ο καθένας, ύστερα, μπορεί να βγάλει
τα συμπεράσματά του.
Η πρώτη επιστολή αναφέρεται στον
«Περιφερειακό» (τα εισαγωγικά δεν τα έβαλα εγώ). Ξεκινώντας από το «κατ’ αρχήν»
οφείλω να ενημερώσω ότι βεβαίως υπάρχει επίσημη εγκεκριμένη χάραξη του δρόμου,
πώς αλλιώς θα κατασκευαζόταν, και είναι έτοιμη και η μελέτη του ελλείποντος
τμήματος, από Μπουρμπουλήθρα μέχρι κόμβο Λαρίσης. Από την Μπουρμπουλήθρα
ξεκινάει ο Περιφερειακός, εξ αρχής και πάντα. Το πού τελειώνει δεν το ξέρει
κανείς, ίσως περί αυτού θα έπρεπε ο επιστολογράφος να απευθυνθεί στους
κατοίκους των Κάτω Λεχωνίων. Αυτό που «διαδίδεται» περί της περιοχής του Σωρού,
μαζί με όλη την επιχειρηματολογία περί κυκλοφορίας των βαρέων οχημάτων ουδεμία
σχέση έχει με τον Περιφερειακό και είμαι στην διάθεση όποιου επιθυμεί να
ενημερωθεί επί αυτών. Αλλά το καλύτερο όλων είναι ότι το μεγαλύτερο λάθος είναι
που ο Περιφερειακός δεν έγινε «υπέργειος». Το διάβασα 5-6 φορές για να το
καταλάβω και ύστερα προσπάθησα να κάνω την συγκοινωνιολογική μου εικόνα ενός
υπέργειου δρόμου, ήτοι ενός δρόμου που στηρίζεται πέρα-πέρα σε κολόνες;;!! Στην
επόμενη παράγραφο ενημερώθηκα ότι ο δρόμος έχει κατασκευαστικά χαρακτηριστικά
του 1900, κάτι που εγώ ο ανίδεος
οδηγός, που τον χρησιμοποιώ 4-5 φορές σχεδόν κάθε μέρα, δεν διαπιστώνω, ίσως
γιατί δεν έζησα στα 1900. Έλεος ζητώ. Τα υπόλοιπα της επιστολής είναι τα
προφανή και ορθά, από όλους διαγνωσμένα προβλήματα που παραμένουν προς επίλυση
σ’ αυτόν τον, θα το πω ακόμη μια φορά, καλό και χρησιμότατο Δρόμο.
Η δεύτερη επιστολή αναφέρεται
στον Κραυσίδωνα και φαίνεται ότι ο επιστολογράφος έχει κάποιες τεχνικές γνώσεις
και με βάση αυτές κάνει μερικές πολύ σωστές επισημάνσεις. Από εκεί και πέρα ...
δεν ξέρω τι γίνεται. Ξεκινάει με αναφορές σε μία μελέτη του 1972 (που αγνοώ και αμφιβάλλω αν
υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να τα ξέρω και όλα) που προέβλεπε, λέει, επικάλυψη του
χειμάρρου και δημιουργία δρόμου με λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας, ήπιας
κυκλοφορίας, πεζοδρόμια 7,50 μέτρων και αδειοδοτήσεις για ανέγερση πολυώροφων
οικοδομών στους παρόχθιους, ώστε να δημιουργηθεί ένα κανάλι για αέριες μάζες
εξαερισμού – αυτό το θεωρεί «χαμένη ευκαιρία». Ζητά επικάλυψη από την
Παπαδιαμάντη μέχρι τις εκβολές, αναφέρεται στην Ζάχου, την Αλαμάνας, την
Παγασών, την Παπαδιαμάντη, την Μπότσαρη, την Μυτιλήνης και καταλήγει στο τρένο,
του οποίου ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός και ο Επιβατικός θα μπορούσε να
γίνει στο τέρμα της οδού Λαχανά, όπου θα καταλήγει η γραμμή από το Λατομείο
μέσω του προβλήτα του σιδηροδρομικού πορθμείου. Είναι μια επιστολή που τα
περιέχει όλα. Όλα όσα έχω ακούσει σ’ αυτή την πόλη τα τελευταία 30 χρόνια, γι’
αυτή την περιοχή.
Την επόμενη φορά περισσότερα επί
αυτών των όλων. Σας φιλώ, γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 09.03.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου