Ακόμη από εδώ, από
το Αιγαίο, καλημέρα συμπολίτες. Το οποίο Αιγαίο, που λέτε, την Παρασκευή πριν απ’ τον Δεκαπενταύγουστο
«θυμήθηκε» ότι είναι θάλασσα, και μάλιστα άγρια – μέχρι τότε το «έπαιζε» λίμνη
ακύμαντη… Και άρχισε να χορεύει, 2,5-3,0 μέτρα κύμα. Αντάριασε κι ο ουρανός, έπεσε
θλίψη και κατήφεια στους πολυπληθείς επισκέπτες, τουρίστες και παραθεριστές.
Ύστερα ήρθε και η βροχή, η θερμοκρασία κατακρημνίστηκε και όλα έγιναν …χειμώνας
(τουλάχιστον φθινόπωρο…). Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθείς πώς αλλάζει η
ψυχολογία των ανθρώπων με τέτοιες καιρικές αλλαγές. Όπως και το πώς
τουρτουρίζουν όσοι δεν προνόησαν για μία ζακετούλα στις αποσκευές.
Εντάξει, τα πράγματα αποκαταστάθηκαν, η Παναγία έβαλε κι
εδώ το χέρι της, το καλοκαίρι επανήλθε θριαμβευτικά , μαζί και η ψυχολογία των
μαζών. Που ξαναπήραν (οι μάζες) την ομπρέλα, τις καρέκλες και τα μπρατσάκια του
παιδιού και εφόρμησαν να καταλάβουν τις υπέροχές παραλίες, που έγιναν ακόμη πιο
υπέροχες επειδή τα μεγάλα κύματα έρχονταν από βόρειες διευθύνσεις – τραμουντάνα
ο επικρατών άνεμος, τουτέστιν ένα απλό αυγουστιάτικο μελτεμάκι ήταν αυτό που
μας «χτύπησε».
Παρακολουθούμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, βέβαια. Και
θυμόμαστε τους δικούς μας, το 2004, το τουρνουά ποδοσφαίρου στην όμορφη πόλη
μας. Παρακολουθούμε και τις ελληνικές επιτυχίες και χαιρόμαστε, όπως πρέπει,
ακούγοντας τον Εθνικό μας Ύμνο. Μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Μετά, όταν η νίκη των
αθλητών γίνεται «παιχνίδι στα χέρια των παιδιών», που λέει κι ο Σαββόπουλος.
Τότε που ο καθένας και η καθεμία αισθάνεται ότι δικαιούται να λέει και να
γράφει ότι νομίζει σωστό, ελεύθερα και αβασάνιστα. Κάπως έτσι έγινε και διάβασα
σε τοπικό μέσον ότι η χρυσή Άννα Κορακάκη, που αγωνίζεται με πυροβόλο πιστόλι εναντίον σταθερών χάρτινων
στόχων θα έρχεται (από την Δράμα…) για προπόνηση στο «υπερσύγχρονο ολυμπιακό
σκοπευτήριο» της Νέας Αγχιάλου, το οποίο είναι πράγματι ένα καλό σκοπευτήριο
αλλά για σκοπευτές που αγωνίζονται με τουφέκια
εναντίον ιπτάμενων πήλινων στόχων!! Καταλαβαίνετε τι μπούρδα έβγαλε στον αέρα
το καλό μέσον ενημέρωσης μόνο και μόνο για να «εκμεταλλευτεί» την χρυσή νίκη
της κοπέλας από την Δράμα…
Κι άλλα πολλά, βεβαίως, συνέβησαν με αυτό το χρυσό
μετάλλιο, μέχρι που «κάποιοι» έφτιαξαν ψεύτικη σελίδα στο φέισμπουκ με το όνομα
της κοπέλας για να βρίσουν τον Πρωθυπουργό…!
Ας έρθουμε στα δικά μας, εδώ που είμαστε.
Η μπάρα στο Παπά Νερό μια χαρά τα πάει, έχει αδειάσει ο
τόπος από τα αυτοκίνητα. Μακάρι να γινόταν το ίδιο και σ’ ολόκληρον τον
παραλιακό δρόμο του Αη Γιάννη – φαντάζεστε πόσο προς το καλύτερο θα άλλαζε η
συνολική εικόνα αυτού του υπέροχου τόπου; Αλλά αυτό δεν φαίνεται να το θέλει
κανείς, εμείς το έχουμε προτείνει εδώ και μια δεκαπενταετία. Το μόνο που
χρειάζεται είναι ο πολυσυζητημένος δεύτερος περιφερειακός δρόμος, η χάραξη του
οποίου λέγεται ότι είναι διασφαλισμένη από τα χρόνια του Καποδιστριακού Δήμου
Μουρεσίου ακόμη. Έτσι λέγεται, ποιος μπορεί να μας διαφωτίσει;
Πολύ καλό είναι κι αυτό που συμβαίνει φέτος με τους
επιβάτες των λεωφορείων του Υπεραστικού ΚΤΕΛ. Λόγω ακριβώς των παρκαρισμένων αυτοκινήτων,
τα «κανονικά» λεωφορεία δεν μπορούν να περάσουν από τον παραλιακό δρόμο, κι εδώ
και χρόνια σταματούν ψηλά, εκεί που υπάρχει η άλλη μπάρα, στην αρχή του
περιφερειακού δρόμου. Για καναδυό χρόνια ο Δήμος έβαζε ένα λαστιχοφόρο τρενάκι
να ανεβοκατεβάζει τους ταλαίπωρους επιβάτες και τις αποσκευές τους, ύστερα
σταμάτησε κι αυτό. Φέτος ήρθε επιτέλους ο πολιτισμός στη γειτονιά μας, και η
στήλη οφείλει να πει ένα μεγάλο «εύγε!»: ένα μικρό λεωφορείο του ίδιου του
Υπεραστικού ΚΤΕΛ βρίσκεται μονίμως σταθμευμένο κάτω απ’ τα πλατάνια, μπροστά
απ’ το μεγάλο parking, και στις ώρες των δρομολογίων
μεταφέρει επιβάτες και αποσκευές προς ή από το μεγάλο λεωφορείο. Εξαιρετική
λειτουργία και γενικά μπράβο, λέμε εμείς, κι ας πάρει τον έπαινο αυτός που τον
δικαιούται.
Στην πόλη μάς εντυπωσίασε «τα μάλα» η αναφορά των
ονομάτων των Δικαστών σ’ αυτή την δικαστική διαμάχη μεταξύ Δήμου και κατοίκων
για το αντλιοστάσιο της αποχέτευσης στο παρκάκι στ’ Αστέρια. Εγώ ξέρω (ήξερα…)
ότι τις αποφάσεις τις παίρνει «το Δικαστήριο», γενικώς και αορίστως, τώρα, στην
πόλη μου, μαθαίνω ότι τις αποφάσεις παίρνει η πρωτοδίκης κυρία τάδε, την οποία
εμείς οι άλλοι δικαιούμεθα δημοσίως είτε να κατακεραυνώνουμε είτε να εξυψώνουμε
ονομαστικώς και ακατακρίτως. Σημεία των καιρών, σε μια πόλη που διαρκώς
τσακώνεται. Όσο για το αντλιοστάσιο το ίδιο, το «μήλον της έριδος», δεν μπόρεσα
ως τώρα να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατασκευαστεί 100 μέτρα παρακάτω…
Βεβαίως δεν είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να
καταλάβω, τι να κάνουμε; Σας αγαπώ όλους και όλες, γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 17.08.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου