κυκλο-φ-οριακα 865 26 Οκτωβρίου 2016

η νέα, πλαστική, παιδικη χαρά

Καλημέρα και χρόνια πολλά συμπολίτες. Χρόνια πολλά πρωτίστως στις Δήμητρες και στους Δημήτρηδες, αλλά και σε όλους τους συν-Έλληνες, με μία επιπλέον μνεία στην όμορφη και φτωχομάνα Θεσσαλονίκη, που απελευθερώθηκε από την οθωμανική κατοχή ανήμερα στις 26 Οκτωβρίου 1912.

Μεθαύριο είναι, βεβαίως, και η εθνική επέτειος του ΟΧΙ του ελληνικού λαού απέναντι στους φασίστες του Μουσολίνι, με τις παρελάσεις να διεξάγονται καθ’ άπασαν την επικράτειαν χωρίς κάγκελα – δεν πρέπει να τα ξεχνάμε αυτά, ούτε να αδιαφορούμε, συμπολίτες. Όλα τα γεγονότα έχουν την σημειολογία τους και όλα καταγράφονται στην Ιστορία.

Στην Ιστορία καταγράφεται και η ανακοινωθείσα «οριστική» ένταξη στο ΕΣΠΑ της ηλεκτροκίνησης του τραίνου Βόλου-Λάρισας. Οριστικά, λοιπόν, τώρα. Και το σημειώνουμε το «τώρα», διότι μέχρι τώρα είχαμε ακούσει-διαβάσει καμιά δεκαριά φορές ότι το έργο ξεκινάει, και έργο δεν βλέπαμε (ήταν κι αυτό μαζί με την υπόλοιπη ανάπτυξη που ερχότανε…). Άντε να δούμε.

Και μ’ αυτή την ευκαιρία, να σας καταθέσω μία προσωπική εμπειρία της περασμένης Παρασκευής στον Σταθμό της Λάρισας. Θα έπαιρνα το τραίνο των 18:30 για Βόλο, είχα φτάσει στον Σταθμό κατά τις 6 παρά 10, και περίμενα να περάσει η ώρα. Οπότε λίγο μετά τις 6 αφίχθη στην ειδική προς τούτο αποβάθρα το ηλεκτροκίνητο τραίνο Θεσσαλονίκης-Λάρισας, το βλακωδώς ονομαζόμενο και «προαστιακό», λες και η Λάρισα είναι προάστιο της Θεσσαλονίκης. Ανεξαρτήτως, που λέτε, ονόματος, το τραίνο άνοιξε τις πόρτες του και οι επιβάτες άρχισαν να κατεβαίνουν. Να κατεβαίνουν, να κατεβαίνουν και τελειωμό να μην έχουν, άνθρωποι κάθε ηλικίας, φύλλου και χρώματος, με ή χωρίς αποσκευές, και κάπως σαν χαρούμενοι μου φαίνονταν. Προς το τέλος διέκρινα τον υπεύθυνο της αμαξοστοιχίας (αυτόν που κάποτε τον αποκαλούσαν «καποτραίνο» εκ του ιταλικού capotreno, που κυριολεκτικά σημαίνει «αρχηγός του τραίνου») και τον ερώτησα πόσους επιβάτες είχε και μου είπε πάνω από 400. Κι ακόμη μου είπε ότι αυτό συμβαίνει στα περισσότερα από τα δρομολόγια αυτού του συγκεκριμένου τραίνου.

Η διάρκεια αυτού του ταξιδιού από Θεσσαλονίκη μέχρι Λάρισα είναι περίπου 1,5 ώρα. Ύστερα ήρθε με καθυστέρηση η ντήζελ αυτοκινητάμαξα από τον Βόλο, περίμενε μια άφιξη από Αθήνα, αναχώρησε με 17 λεπτά καθυστέρηση και έκανε 1,0 ώρα να φτάσει στην πόλη μας. Και ήταν ομοίως «φίσκα» στον κόσμο, με ορθίους.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι ο κόσμος τον θέλει τον σιδηρόδρομο. Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν είχα την αίσθηση ότι ο ελληνικός σιδηρόδρομος δεν ήθελε τον κόσμο. Στα τελευταία χρόνια είμαι βέβαιος ότι αυτό έχει αλλάξει. Καιρός να αλλάξει και η σύνδεση του Βόλου με την Λάρισα

Βέβαια, για μία ακόμη φορά, εκείνο το ασανσέρ στην υπόγεια διάβαση του Σταθμού της Λάρισας πάλι δεν λειτουργούσε. Δεν ξέρω πώς γίνεται και πολύ συχνά δεν το «πετυχαίνω» σε λειτουργία, να είναι απλώς γκαντεμιά; Ή να είναι κάποια αβελτηρία ή κάποια ελλιπής συντήρηση;

Εντός πόλεως πανηγυρίσαμε δεόντως για την αποπεράτωση της ανακαίνισης μια παιδικής χαράς, εκεί, δίπλα στον Ραδιοφωνικό Σταθμό. Μιας εγκατάστασης που βρίσκεται στο σημείο από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν διαμορφώθηκε από την τότε Δημοτική Αρχή ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο από τον Ναό μέχρι τον Άναυρο, που άλλαξε όργανα και συντηρήθηκε πολλές φορές από τότε και έφτασε τώρα ο καιρός να ανακαινιστεί εκ βάθρων και να πιστοποιηθεί κιόλας. Διότι τώρα πλέον, αγαπητοί φίλοι, και οι παιδικές χαρές πρέπει να πληρούν συγκεκριμένες προδιαγραφές ασφαλείας και να έχουν συγκεκριμένα πιστοποιητικά. Βέβαια για τις κούνιες, τις τσουλήθρες, τις τραμπάλες και τα σχετικά με τα οποία και οι προ ημών και εμείς και όλες οι μετέπειτα γενιές διασκεδάσαμε στα παιδικά μας χρόνια πάντα υπήρχαν προδιαγραφές ασφαλούς λειτουργίας και, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, πάντα τηρούνταν, αλλιώς, πολύ απλά, θα είχαμε σωρεία σακατεμένων ανθρώπων στην πόλη μας.

Τέλος πάντων, έγινε μία εκ βάθρων νέα παιδική χαρά, σαφώς διαχωρισμένη στα δυο για τις ηλικιακές ομάδες και σαφώς περιφραγμένη (μαντρωμένη, λένε κάποιοι κακεντρεχείς…), με καινούργια και ωραία όργανα παιχνιδιού και με πλαστικά δάπεδα. Η δικιά μας ένσταση αφορά ακριβώς στα δάπεδα. Ταρτάν και πλαστικοί χλοοτάπητες αντί για χώμα και άμμο. Φόβος-τρόμος μη τυχόν πέσουν και χτυπήσουν τα σύγχρονα βλαστάρια μας. Οι γενιές που θα μεγαλώσουν με ένα κινητό στο χέρι μπροστά σε μια οθόνη δεν θα ξέρουν τι είναι το χώμα, θα το φοβούνται και θα το απεχθάνονται. Το πλαστικό θα είναι η ζωή τους, όμορφο πλαστικό κόκκινο, πράσινο, μπλε, πορτοκαλί, πλαστικό όλων των χρωμάτων. Υποθέτουμε ότι ήταν στις προδιαγραφές της κατασκευής, μην ξεχνάτε ότι security is more important than freedom (η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από την ελευθερία), και θεωρούμε ότι αυτό είναι λάθος και μάλιστα μεγάλο.

Επαναλαμβάνω, ζούμε εμείς καλά κι οι άλλοι καλύτερα. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 26.10.2016)