Καλημέρα συμπολίτες. Ο πλανήτης έχει καινούργιον
πλανητάρχη, τον 45ο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, τον πολυδισεκατομμυριούχο
κ. Ντόναλντ Τραμπ (πρέπει να προφέρεται Τραmp και όχι Τραb, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα
για τους νεοέλληνες που μεγαλώνουν μέσα στο ίdερνετ…), το «κακό προαίσθημα» που αναφέραμε την περασμένη Τετάρτη, όταν
ακόμη δεν ξέραμε το αποτέλεσμα, βγήκε αληθινό. Και η παγκόσμια ακροδεξιά, ανερχόμενη δύναμη σε όλα,
σχεδόν, τα ευρωπαϊκά, και όχι μόνο, κράτη πανηγύρισε: πρώτη δήλωση η Μαρί
Λεπέν, πρώτη επίσκεψη ο Νάιτζελ Φάρατζ.
Ο προηγούμενος, και ακόμη στη θέση του για λίγες ημέρες,
πλανητάρχης, ο 44ος Πρόεδρος κ. Μπάρακ Ομπάμα (μ’ αυτόν δεν υπήρχε
κανένα πρόβλημα προφοράς…) φιλοξενείται στην αστυνομοκρατούμενη, δια λόγους
προεδρικής ασφαλείας, Αθήνα. Με καλές
προθέσεις και με καλή διάθεση
έρχεται στην χώρα μας, στο τελευταίο του ταξίδι ως Πρόεδρος. Σε ημερομηνίες που
συμπίπτουν με την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοεμβρίου
1973, ενάντια σε μία χούντα συνταγματαρχών που από την πρώτη ως την τελευταία
στιγμή στηριζόταν από την αμερικάνικη CIA. Γι αυτό
και δύο από τα πιο έντονα συνθήματα της μεταπολίτευσης ήταν το «έξω οι
αμερικάνοι» και το «έξω οι βάσεις του θανάτου», όπου ως «βάσεις», βέβαια,
νοούνταν οι απανταχού της ελληνικής επικράτειας αμερικανικές στρατιωτικές
βάσεις.
Ταύτα η Ιστορία καταγράφει, κι όποιοι
λαοί αγνοούν ή προσπαθούν να σβήσουν την ιστορία τους κάνουν κακό του κεφαλιού
τους.
Για εμάς, ως οικογένεια, η αυριανή 17η
Νοεμβρίου έχει και μια ιδιαίτερη
σημασία, καθώς θα είναι η τρίτη και τελευταία φορά που θα παρακολουθήσουμε την
σχετική σχολική γιορτή στο Μουσικό Σχολείο Βόλου, όπου, παραδοσιακά, η γιορτή
διοργανώνεται και παρουσιάζεται από τα παιδιά της 3ης Λυκείου. 2007,
2010 και τώρα 2016, και τα παιδιά
έχουν αλλάξει, και εμείς όλοι έχουμε
αλλάξει και η Ελλάδα μας ολόκληρη
έχει αλλάξει. Μόνο εκείνη η κραυγή της Τζένης Καρέζη «Ορέστη απ’ το Βόλο, Μαρία
απ’ τη Σπάρτη, γυρεύω το γιο μου, την κόρη μου θέλω» έχει μείνει ίδια κι απαράλλαχτη, 42 χρόνια τώρα, κι
αντηχεί (κι όχι μόνο τούτες τις μέρες…) μέσα στο κρανίο μου.[1]
Φθινόπωρο, με την υπερ-πανσέληνο να μας φωτίζει, που είχε
να φανεί από το 1948 και θα ξαναφανεί το 2034, κι εμείς θα είμαστε εδώ να την
περιμένουμε. Φθινόπωρο, με τα κίτρινα φύλλα των δέντρων να συσσωρεύονται στα
κρασπεδόρειθρα των πεζοδρομίων της πόλης όλης και τα πολυπληθέστατα συνεργεία
του Δήμου να ασχολούνται επί μέρες με τα νεοφυή κυκλάμινα της οδού Δημητριάδος,
τα οποία, αν έχω καλή πληροφόρηση, θα φωτιστούν κιόλας εορταστικώς, μαζί με τις
ελίτσες αλλά και την πεντηκόντορο Αργώ, που ήδη βγήκε στη στεριά και
προετοιμάζεται να γίνει, για δεύτερη χρονιά, από περήφανο πλεούμενο ντεκόρ για
«σινιέ» φωτογραφίες.
Έγραψα Δημητριάδος και πήγε ο νους μου στην δύστυχη
γυναίκα που παρασύρθηκε από αυτοκίνητο κοντά στην διασταύρωση με Αθανασίου
Διάκου και ξεψύχησε επί τόπου. Αυτό στις 13 Νοεμβρίου στην οδό Δημητριάδος, και κάπου διάβασα ότι, ενδεχομένως, ο οδηγός του
αυτοκινήτου να ήταν σε κατάσταση μέθης. Τέσσερις μέρες πριν, στις 9 Νοεμβρίου. στον περιφερειακό δρόμο καρμανιόλα με
Ιωλκού ένα άλλο αυτοκίνητο, του οποίου ο οδηγός ενδεχομένως επίσης ήταν
μεθυσμένος, γι αυτό και δεν σταμάτησε, χτύπησε και εγκατέλειψε μία γυναίκα, που
ευτυχώς ζει ακόμη. Τόσο κοντά και τόσο όμοια, δύο πολύ σοβαρά τροχαία
δυστυχήματα. Παρατηρήσεις: α) ενδεχομένως (επανάληψις, χάριν τονισμού) υπάρχει
και στις δύο περιπτώσεις εμπλοκή αλκοόλ β) η εγκατάλειψη του θύματος είναι σε
κάθε περίπτωση τροχαίου ατυχήματος μια καθαρά εγκληματική ενέργεια, που γίνεται
εκ προθέσεως και δεν σηκώνει κανένα ελαφρυντικό γ) και τα δύο δυστυχήματα είναι
αποτέλεσμα καθαρά ανθρωπίνων λαθών σε δύο δρόμους υψηλής κυκλοφοριακής
φόρτισης, οι οποίοι δρόμοι με κανέναν τρόπο δεν συνέβαλαν, ο καθένας χωριστά,
στην δημιουργία ή στην εξέλιξη του δυστυχήματος. Παρ’ όλα αυτά, τα ρεπορτάζ
αποκαλούν την Δημητριάδος απλώς «οδό» και
τον Περιφερειακό «καρμανιόλα». Για
να βγαίνουν αποκοντά όπου βρουν μπροστά τους διάφοροι πικραμένοι και να
καταριούνται το χάλι του Περιφερειακού και την ανικανότητα όλων των υπολοίπων
πλην των ιδίων (που «ξέρουν», βέβαια…) στο να φτιάξουν έναν δρόμο.
Εμείς θα επαναλάβουμε, κι
όποιος θέλει ακούει. Ο Περιφερειακός είναι ένας πολύ εξυπηρετικός και καλός δρόμος
δύο κατευθύνσεων, με νησίδα στη μέση, ισόπεδους σηματοδοτούμενους κόμβους και
άνω διαβάσεις πεζών, μέσα σε κατοικημένη περιοχή. Όποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτά καλά θα κάνει να μην τον
χρησιμοποιεί, είτε επωχούμενος, είτε πεζός. Τέλος.
Έτσι δεν θα γίνονται και δυστυχήματα και θα είμαστε όλοι
μια ωραία ατμόσφαιρα. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 16.11.2016)
[1]από το θεατρικό έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» σε
κείμενα Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, πρεμιέρα 22 Ιουνίου
1973, έκδοση σε δίσκο 33 στροφών 1974.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου