κυκλο-φ-οριακα 894 12 Ιουλίου 2017

ο Αη Γιάννης του Αιγαίου, ο ποδηλατοδρόμος

Καλημέρα συμπολίτες! Καλοκαιράκι, το γνωστό, θερμό, καλό ελληνικό καλοκαίρι. Με τα καλά του και τα κακά του, κυρίως με τα πρώτα, βέβαια. Παραλίες, ναυαγοσώστες, τουρίστες (που πάλι θα αυξηθούν σε αριθμό, φέτος, χωρίς να αυξηθούν σε ευρώ τα (επίσημα) έσοδα-ακόμη ένα θαύμα της ελληνικής (παρα)οικονομίας), εκδηλώσεις πάσης φύσεως παντού (αλλά χωρίς μουσικό χωριό στον Άγιο Λαυρέντιο…), αυξημένες μετακινήσεις, άρα αυξημένα ζητήματα στάθμευσης και κυκλοφοριακών συμφορήσεων, και πολλά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, που πάντα οξύνονται κατά κάποιον τρόπο μέσα στο καλοκαίρι (βλέπε και παρουσία-show του Τραmp και του Ερντογάν στο Αμβούργο). Για την εσωτερική πολιτική κατάσταση δεν ξέρω να σας πω, καταλαβαίνω ότι το κουτσομπολιό φουντώνει κάθε μέρα και περισσότερο, σαν καλοκαιρινή πυρκαγιά που ευνοείται από τον «στρατηγό άνεμο». Αδυνατώ, π.χ., να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν σε τούτη την χειμαζόμενη και βαριά βαρεμένη από την οικονομική κρίση χώρα να εκδίδεται κάθε τόσο και μια καινούργια εφημερίδα – τελευταίο «χτύπημα» μια Νέα Σελίδα η οποία «…επιχειρεί μια επανάσταση στην έντυπη δημοσιογραφία, με γραπτό λόγο χωρίς φιοριτούρες…» κλπ. παρόμοια καθώς «…φιλοδοξεί να καλύψει την ανάγκη των πολιτών για ενημέρωση…» διαβάζω αρμοδίως και ξαφνικά παθαίνω μια μεγάλη ανάγκη για ενημέρωση.

Στην ίδια αυτή χειμαζόμενη χώρα ένας μουσικοσυνθέτης, που έχει σταματήσει να συνθέτει από το 1979 (!!), επανέρχεται για πολλοστή φορά στην ούτως ή άλλως χειμαζόμενη ελληνική επαρχία με το ίδιο εκείνο έργο του 1979 στην εκατοστή παραλλαγή του και ζητάει να του πληρώσουμε 20 €υρώ εισιτήριο. Δεν ξέρω πού απευθύνεται, σε ποιο κοινό – κι αν θελήσει να μου πει ότι πρόθεσή του είναι να γνωρίσει το αρχαίο έργο του στους νέους ή ότι αποπειράται μία «νέα ανάγνωση» στο ποιητικό μέρος του έργου, του απαντώ ότι μάλλον δεν έχει εικόνα του τι σημαίνουν είκοσι ευρώ την σήμερον ημέραν και μάλιστα για τους νέους! Το καραβάνι του θα βρεθεί στην πόλη μας τούτες τις μέρες.

Και στην ομοίως εν μέσω κρίσης ευρισκόμενη πόλη μας αιφνιδίως εφούντωσαν πολλαί και διάφοροι συζητήσεις περί του μέλλοντός μας. Κάτι σε προεκλογική εκστρατεία μου κάνει εμένα όλο αυτό, πολλοί καταθέτουν χιλιοδιατυπωμένες απόψεις ως καινοτόμες αναπτυξιακές προτάσεις, άλλοι προσβλέπουν σε ακόμη μία ισχυρή σύγκρουση με την γείτονα Λάρισα προς ανάδειξιν των υπερ-τοπικιστικών αισθημάτων τους και άλλοι φωτογραφίζονται γενικώς ως εάν επρόκειτο περί προεκλογικού φυλλαδίου. Γρηγορείτε, λοιπόν, Βολιώτες, ο ΟΣΕ ετοιμάζεται να κατασκευάσει εμπορευματικό κέντρο στην Γυρτώνη και όχι στο Βελεστίνο (!!!) Τρία θαυμαστικά βάζουμε εμείς. Πρώτον για τον ΟΣΕ τον ίδιο, ο οποίος επί περίπου 30 χρόνια κατασκευάζει το ένα και μοναδικό εμπορευματικό κέντρο της Ελλάδας στο Θριάσιο Πεδίο κι ακόμη δεν έχει καταφέρει να το λειτουργεί. Το 2018, λέει, και θα δούμε (λέμε εμείς). Δεύτερον γιατί αυτή η ιστορία κρατάει πάνω από 20 χρόνια και από την πρώτη και μοναδική ως τώρα «Μελέτη ελληνικού δικτύου εμπορευματικών κέντρων», Ιανουάριος 1997, όπου συμμετείχα ως συγκοινωνιολόγος και διευθυντής του ΔΕΚΑΜΜ, ήταν στους περισσότερους από εμάς σαφές ότι αυτές είναι «ασκήσεις επί χάρτου» σε μια χώρα που δεν είχε τότε και εξακολουθεί να μην έχει σήμερα σοβαρές δομές συνδυασμένων μεταφορών πέραν του Πειραιά και (εν μέρει) της Θεσσαλονίκης. Και τρίτον γιατί για να γίνει «αναπτυξιακό εργαλείο» ένα εμπορευματικό (και όχι εμπορικό…!) κέντρο, όπως το φαντάζονται οι προεκλογικώς (;) ανησυχούντες για την Μαγνησία, χρειάζεται να συλλειτουργούν πολλοί άλλοι παράγοντες της οικονομίας – που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα σήμερα.

Ας μην καταναλώνουμε, λοιπόν, πολλή φαιά ουσία γι’ αυτό το άγνωστο εμπορευματικό κέντρο. Προτιμώ πάρα πολύ να επενδυθούν κεφάλαια, είτε κρατικά, είτε ιδιωτικά, α) στην ολοκλήρωση του Περιφερειακού Δρόμου, β) στην κατασκευή ενός τελεφερίκ στο Πήλιο, γ) στην λειτουργία ενός δικτύου ταχύπλοων σκαφών μεταφοράς επιβατών μέσα στον Παγασητικό κόλπο και δ) στην δημιουργία μιας ήπιου χαρακτήρα μαρίνας για σκάφη αναψυχής. Αυτά τα τέσσερα.

Στον Άη Γιάννη του Αιγαίου βρεθήκαμε και πάλι, καλοκαιράκι γαρ! Και τον βρήκαμε πιο αναβαθμισμένον από πέρυσι, με δύο καινούργιους χώρους οργανωμένης στάθμευσης – έναν πέρα στο λιμάνι κι έναν απέναντι από το camping – με φρεσκοβαμμένο και οριοθετημένο τον παραλιακό ποδηλατόδρομο, με πολλές κορύνες και κώνους για την αποτροπή παράνομων σταθμεύσεων, με μηχάνημα ανάληψης χρημάτων (ΑΤΜ) για πρώτη φορά στην ιστορία, με βαμμένη κάτασπρη την μεταλλική γέφυρα και με ωραίες ολοκαίνουργιες καμπίνες για τους λουόμενους στην μακριά κεντρική παραλία. Ιδίως αυτές οι καμπίνες, που περιβάλλονται από γαλάζια πλαστικά διαφημιστικά πανώ της αγαπημένης μας ΕΨΑ με το χαρακτηριστικό μπουκάλι, μας άρεσαν πολύ, καθώς πέρα από την λειτουργικότητα προσθέτουν και στην αισθητικότητα στον χώρο. Όλα καλά.

Μόνο κακό παραμένει η συγκοινωνία, όπου τα λεωφορεία του Υπεραστικού ΚΤΕΛ σταματούν ψηλά στην αρχή του περιφερειακού δρόμου κι από εκεί οι επιβάτες πρέπει να κατεβούν ή να ανεβούν (αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο) με τα πόδια στον οικισμό. Νομίζω ότι είναι αρμοδιότητα του ΚΤΕΛ να το λύσει αυτό το θέμα.

Ένας ακόμη Δάσκαλός μου έφυγε από τον κόσμο τούτον. Ο Αντώνης Γαβαλάς, ο άνθρωπος που με την βροντερή φωνή του έβαλε στο εφηβικό μου μυαλό τόσα γερμανικά ώστε στην αρχή να πετύχω στις εξετάσεις του Αχιλλοπουλείου Ιδρύματος και λίγο αργότερα να μπορέσω να συνεννοηθώ με τις πανεπιστημιακές αρχές και να παρακολουθήσω τις παραδόσεις στα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου της Καρλσρούης. Αιώνια ευγνωμοσύνη, μνήμη αιώνια, Δάσκαλε.

Να είστε καλά και να απολαμβάνετε κάθε στιγμή. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 12.07.2017)