κυκλο-φ-οριακα 897 23 Αυγούστου 2017

...τι λόγια να πεις;;

Ορίστε, κοντεύει να φύγει και ο Αύγουστος! Πέρασε ο Δεκαπενταύγουστος, κάηκε πάλι αρκετή Ελλάδα (ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα, πράγμα που, όσο και να πεις, κάποιοι σε κάποια σκουπιδοκάναλα το εύχονταν ενδομύχως…), στην Αγριά έγιναν άγρια επεισόδια μεταξύ εφοριακών ελεγκτών και καταστηματάρχου (ακουστήκαμε, πάλι, στο πανελλήνιο…), απεβίωσε αιφνιδίως η Ζωή Λάσκαρη, στο τοπικό ποδόσφαιρο μεγάλη αναστάτωση επικρατεί αλλά καμία συγγνώμη δεν ακούγεται (θέλει και αρετήν και τόλμην…) και η στήλη (επ)αναπαύεται στα νερά του Πηλιορείτικου Αιγαίου.

Παρέα με πλήθος οχημάτων και κόσμου ημεδαπού τε και αλλοδαπού, σε παραλίες απαράμιλλης ομορφιάς, οργανωμένες και τακτοποιημένες, με τους ναυαγοσώστες τους, τις ομπρελοξαπλώστρες τους (ευτυχώς σε περιορισμένη έκταση…) και μια χαρά. Κατά πως τραγουδούν και τα παιδιά που κατασκηνώνουν από το 1924 στις εγκαταστάσεις της ΧΑΝΘ στον Αη Γιάννη «…το Πήλιο είναι ο δικός μου ο Παράδεισος…».

Σ’ αυτό, που λέτε, το Πήλιο, πριν από κάμποσα χρόνια ανέβαινα από Καράβωμα προς Χάνια (ο δρόμος Χάνια-Κισσός δεν υπήρχε) με όλη την οικογένεια μέσα στο όχημα. Λίγο παραπάνω υπήρχε μια παράγκα, οι παλιοί θα το θυμούνται, όπου ένας μεσήλιξ πηλιορείτης μετά της συζύγου του πωλούσε διάφορα φρούτα. Σταμάτησα, λοιπόν, και ακολούθησε ο εξής, επί λέξει, διάλογος: «Έχεις σύκα;» «Δεν εχ’ στου Πήλιου σύκα. Ζγκυμ εχ’ σύκα!» (σε μετάφραση: στην Κύμη έχει σύκα!). Μείναμε άφωνοι και, τι άλλο να κάνουμε; συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Έκτοτε, κάθε χρόνο τον Αύγουστο ανελλειπώς απολαμβάνουμε κάτι υπέροχα σύκα, άσπρα και μαύρα, από τις πάμπολλες συκιές του Πηλίου, που παράγουν, τι άλλο; σύκα. Όχι, δεν τρέχουμε «Ζγκυμ»…

Εκείνος ο διάλογος έχει καταγραφεί εδώ και χρόνια στο οικογενειακό αρχείο των ανεκδότων. Φέτος προστέθηκε άλλος ένας, που προέκυψε σε ένα εστιατόριο του Ανατολικού Πηλίου, αφού είχαμε παραγγείλει τα εδέσματά μας και αφού είχαμε διευκρινίσει ότι είμαστε «καθαρόαιμοι» Βολιώτες: «Κόκορα κρασάτο πώς και δεν έχετε;» «Είναι χειμερινό φαγητό ο κόκορας κρασάτος» «Σωστό αυτό, αλλά είναι πράγματι ένα παραδοσιακό πηλιορείτικο φαγητό ο κρασάτος κόκορας;» Εδώ η απάντηση, που δεν κατενόησα, περιελάμβανε και λίγο Μακρυνίτσα-Πορταριά «που δεν είναι Πήλιο, είναι Βόλος» (!!) Αλλά εγώ εκεί, να επιμένω: «Μα καλά, είχε και έχει τόσο πολλά κοκόρια το Πήλιο ώστε αρκετά να γίνονται κάθε μέρα κρασάτα;» Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Στο Πήλιο υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες κοκόρια» και η συζήτηση έληξε εκεί, χωρίς άλλα εκ μέρους μου σχόλια. Έκτοτε κάθε που ακούω κικιρίκου εύχομαι «καλή ψυχή» στον μελλοθάνατο πηλιορείτη κόκορα…

Τέτοια ευχάριστα περνάμε. Παρέα με περίπου όλες τις φυλές του Ισραήλ, από Σκανδιναβία, Βαλτική, Ρωσία μέχρι όλα τα Βαλκάνια, με όλα τα ενδιάμεσα. Πανσπερμία και συνάμα παραλιακή Βαβέλ. Διότι, ως γνωστόν, τα παιδιά είναι, παντού στον κόσμο, παιδιά! Όπως και οι μαμαδομπαμπάδες, βεβαίως-βεβαίως. Η μία, λοιπόν, καλεί στα ολλανδέζικα τον γιόκα της (προφανώς) να μην κάνει παληκαριές στα κύματα του Αιγαίου, ο άλλος παρακαλεί στα σέρβικα την κορούλα να βάλει αντηλιακό και παρακεί δυο ρουμανάκια τσακώνονται για έναν πύργο στην άμμο. Άσε τι γίνεται με τα ελληνάκια…

Ευχάριστα, όμως, διαπιστώνουμε και στο οδικό κύκλωμα του Πηλίου μας. Όπου είναι γεγονός ότι έγινε φέτος από την Περιφέρεια μια μεγάλη προσπάθεια βελτίωσης, με εκτεταμένες ασφαλτοστρώσεις στα περισσότερα σημεία που «πονούσαν». Εμείς θεωρούμε ότι τα καινούργια οδοστρώματα είναι καλοφτιαγμένα και εκτιμούμε ότι αξίζει να πούμε ένα «εύγε!» τόσο στους κατασκευαστές όσο και στην αρμόδια επιβλέπουσα Υπηρεσία Τεχνικών Έργων των Περιφερειακών Ενοτήτων Μαγνησίας & Β.Σποράδων (ουφ! τι μακρινάρι…). Και οι πληροφορίες μας λένε ότι οσονούπω ξεκινά νέο πρόγραμμα ασφαλτοστρώσεων προς Ξουρίχτι μεριά, άντε με το καλό.

Α! και ένα τελευταίο: στο Κέντρο Υγείας Ζαγοράς χρειάστηκε να μεταβούμε, για ένα περιστατικό που δεν ξέραμε πόσο επικίνδυνο για την υγεία του ανθρώπου μας μπορούσε να ‘ναι, ένα τσίμπημα, συγκεκριμένα, από άγνωστο ζώο. Η αντιμετώπιση από τους γιατρούς του Κέντρου ήταν από όλες τις πλευρές άψογη και οφείλουμε να πούμε ένα «ευχαριστώ!».

Ύστερα ήρθε ένα γερό μελτέμι (αέρας δυνατός, από βόρειες διευθύνσεις, κυρίως μαΐστρος η/και τραμουντάνα, που σηκώνει ψηλά κύματα στο Αιγαίο), κι όταν τέλειωσε μάς άφησε μια υπέροχη παραλία, με ψιλό-ψιλό βοτσαλάκι, άλλο να στο λέω κι άλλο να το περπατάς! Η φωτογραφία είναι παλαιότερη, από την ίδια παραλία, με αυγουστιάτικη πανσέληνο.

«Αύγουστε μήνα και Θεέ, σ’ εσένα ορκιζόμαστε,

πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε» (Οδυσσέας Ελύτης)

Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 23.08.2017)