Το πρωί της 10ης Αυγούστου 2017, όπως σχεδόν κάθε μέρα, επισκέφθηκα τον μπλε κάδο της ανακύκλωσης, στην γωνία απέναντι από το σπίτι μου, προκειμένου να τον τροφοδοτήσω με εφημερίδες και λοιπά ανακυκλώσιμα οικιακά απόβλητα. Τεράστια ήταν η έκπληξή μου όταν, ανοίγωντας δια του ποδοκίνητου μηχανισμού το μπλε καπάκι, διαπίστωσα ότι ο κάδος ήταν κατά το τουλάχιστον ένα τρίτο γεμάτος με Βιβλία! Βιβλία παντός είδους. Βιβλία ολοκαίνουργα, αδιάβαστα, κι άλλα εμφανώς διαβασμένα αλλά σε άριστη κατάσταση, βιβλία προερχόμενα από τις προσφορές των διαφόρων εφημερίδων, πάλαι τε και επ' εσχάτων, βιβλία ιστορικά, επιστημονικά, λογοτεχνικά, αστυνομικά - μια βιβλιοθήκη με περισσότερα από 300 βιβλία. Μέσα σε γκρι σακούλες σκουπιδιών, όλα πεταμένα σ' έναν κάδο, ανακύκλωσης μεν, αποβλήτων δε. Μπορούν τα Βιβλία να είναι απόβλητα; Τα Βιβλία διαβάζονται, δανείζονται, χαρίζονται, πωλούνται και μεταπωλούνται, ενίοτε, κι από διάφορες αιτίες, καταστρέφονται - δεν πετιούνται! Δεν το χωράει ο νους μου.
Όπως ήταν "φυσικό", χωρίς πολλή σκέψη μετατράπηκα σε "ποντικό των κάδων", προκαλώντας τα συμπονετικά και ειρωνικά μειδιάματα γειτόνων τε και παρατυχόντων περιπατητών (ευτυχώς δεν ήταν ημέρα λαϊκής αγοράς, αλλιώς θα με είχαν πάρει "στο ψιλό" και οι παρεπιδημούντες αθίγγανοι...) και με πολύν κόπο κατάφερα να διασώσω το μέγιστο μέρος αυτού του μικρού θησαυρού, και να το αποθηκεύσω προσωρινά στο υπόγειο του σπιτιού μου. Δεν γνωρίζω τον/την αγνώμονα ιδιοκτήτη αυτών των Βιβλίων, που τα θεώρησε "άχρηστα", ούτε με ενδιαφέρει να τον/την γνωρίσω.
Χαίρομαι που έσωσα τα Βιβλία.
Ένα από αυτά είναι ένα σχετικα μικρόσχημο πολύ "συμπαθητικό" βιβλιαράκι των εκδόσεων "Εμπειρία" (Μάιος 2017), με πρασινωπό εξώφυλλο και μία φωτογραφία του Γεωργίου Βιζυηνού, περιέχον τα διηγήματα "Το αμάρτημα της μητρός μου" και "Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως".Το πρώτο το έχω πολλές φορές διαβάσει, το ξαναδιάβασα - επανάληψις μήτηρ...
Το δεύτερο δεν το είχα, ως τώρα, συναντήσει - γηράσκω αεί...
Και έμεινα έκπληκτος από τον τρόπο με τον οποίο ο μεγάλος αυτός πεζογράφος περιγράφει την ναυτία (μάλιστα, την τρισκατάρατη ναυτία όταν το πλοίο το κουνάει μια φουρτούνα!) πάνω σ' ένα μεγάλο ατμόπλοιο που τον ταξιδεύει από τον Πειραιά στην Νapoli (Νεάπολη κατα τον Βιζυηνό αλλά πάντα στους πρόποδες του Βεζούβιου) της Ιταλίας.
Απολαύστε το σχετικό απόσπασμα, με την υπέροχη γλώσσα, τον τονισμό και την στίξη του 1883 (ο Βιζυηνός γεννήθηκε το 1849 και πέθανε το 1896, μόλις 47 ετών δηλαδή):
...Πόσοι ἆρά γε τὴν αὐτὴν πρωίαν δὲν ἀνῆλθον ὑπερήφανοι, ὡς ἐγώ εἰς τὸ κατάστρωμα τοῦ φρουρίου ἐκείνου, μὲ τὴν καρδίαν πλήρη τῆς αὐτῆς πεποιθήσεως καὶ πόσοι ἐντὸς ὀλίγου δὲν ἠναγκάσθησαν νὰ κενώσωσιν ὅλον ἐκεῖνον τὸν στόμφον των εἰς τὰ ἐπὶ τούτῳ προωρισμένα δοχεῖα! Ἐγὼ τοὐλάχιστον δὲν ἤργησα νὰ ὁμολογήσω, ὅτι δὲν ὑπάρχει σκάφος ἐν τῷ κόσμῳ τὸ ὁποῖον νὰ μὴ χορεύῃ κατὰ τὸν σκοπόν, ὃν αὐλοῦσιν οἱ ἄνεμοι, καὶ νὰ μὴ πηδᾷ κατὰ τὸν ρυθμόν, ὃν κροτοῦσι τὰ κύματα. Ἀφοῦ, ἐναντίον πάσης προσδοκίας, ὁ τεράστιος ὄγκος τοῦ 'Rio Grande' ἀπεδείχθη ὁ ἐλαφρότερος ἐν ἀτμοπλοίοις χορευτής! Διότι ἦτο μὲν μακρὸν καὶ ὑψηλὸν τὸ πλοῖον, ἀλλ' ἦτον ἀναλόγως πολὺ στενόν. Καὶ τὰ στενὰ τὰ πλοῖα, ὡς ἔλεγον οἱ εἰδήμονες, 'τὰ κουνεῖ ἡ θάλασσα', πρὸ πάντων ὅταν ἔχωσι τὸν ἄνεμον ἀντίξοον, ὡς τὸ ἰδικόν μας!
Ταξείδιον ὑπὸ τοιαύτας περιστάσεις δὲν εὔχομαι εἰς τοὺς εὐαισθήτους καὶ ρᾴδιον συγκινουμένους. Ἀπ' ἐναντίας τὸ συνιστῶ εἰς τοὺς ἐμπαθεῖς σατυρικοὺς καὶ τοὺς εἴρωνας, διότι οὐδαμοῦ ἀλλοῦ δύνανται νὰ ἱκανοποιήσωσι τὴν ἐπιχαιρέκακον αὑτῶν φύσιν ἀριστοτελικώτερον, παρὰ ἐν τῷ μέσῳ ἀκινδύνου μέν, τραγικοῦ ὅμως θεάματος ναυτιωσῶν καὶ ναυτιώντων.
Ἐκεῖ θὰ συναντήσωσιν ἕν' ἀρειμάνιον στρατηγόν. Ὁ ρωμαλέος καὶ ἀθλητικὸς οὗτος ἀνὴρ ἀντεμετώπισε τὸν θάνατον ἀπειράκις ἐν τῷ μέσῳ τοῦ σάλου τῶν ἐπαναστάσεων καὶ τῶν μαχῶν, καὶ περιεφρόνησεν αὐτὸν μετὰ τῆς ἀξιοπρεποῦς ἐκείνης ὑπερηφανείας, τῆς φυσικῆς εἰς τὸ ἐπάγγελμά του. Ἀλλὰ τώρα; Τώρα, ἐλεεινὸς καὶ ἐξουθενωμένος 'ζαρώνει' εἰς τὴν ὑπ' αὐτοῦ νομιζομένην μᾶλλον ἀσφαλῆ θέσιν τῆς 'καβίνας' του, κάτωχρος καὶ περιδεὴς καὶ τρέμων ἐκ φρίκης μήπως καὶ ἡ εἰρηνικωτέρα του κίνησις ἀναρριπίσῃ πάλιν καὶ ἐξαγριώσῃ τὴν βδελυρὰν ἐπανάστασιν τῶν ἰδίων αὐτοῦ ἐντέρων.
Ἐκεῖ θὰ συναντήσωσι μίαν φιλάρεσκον ταξειδεύτριαν. Πρὸ μικροῦ εἰσέτι περιεβόμβουν ἀποθεοῦντες αὐτὴν οἱ θαυμασταί. Τὰ περίτεχνά της κάλλη ἦσαν τόσαι σαγῆναι δι' αὐτούς. Τὸ κατάστρωμα ἦτον ἡ γιγαντιαία κογχύλη, ἐφ' ἧς ἡ θέα Ἀφροδίτη ἐφέρετο ἐν θριάμβῳ, δουλικῶς θεραπευομένη ὑπὸ τῶν ἐκ φύσεως ἡμιζώων Τριτόνων, ἢ ὑπὸ τῶν, διὰ τῆς θαυματουργοῦ δυνάμεως τοῦ Βάκχου, ἀποζωωθέντων Τυρρηνῶν ἐμπόρων, τῶν μετέπειτα κληθέντων δελφίνων. Καὶ τώρα; Τώρα ἡ θριαμβευτικὴ καλλονὴ καθηρπάσθη, ἆρον ἆρον, ἀπὸ τοῦ ἐν τῷ ἀνοικτῷ ἀέρι θρόνου της, καὶ κατεκρημνίσθη εἰς τὰς σκοτεινὰς λαγόνας τοῦ Λεβιαθάν, εἰς πνιγηράν τινα γωνίαν τῆς Δαντείου Κολάσεως, ὅπου ὑφίσταται στρεβλωτικὰ Ἰξίονος μαρτυρία ὑπὸ τῶν ἐν τοῖς ἰδίοις σπλάγχνοις ἀκαθάρτων πνευμάτων, καὶ ἀγανακτεῖ, καὶ ἀπελπίζεται, καὶ κλαίει, οὐχὶ μετανοοῦσα διὰ τὰς ἁμαρτίας της, ἀλλὰ διότι αἱ σπασμωδικαὶ ἐκρήξεις, αἱ τραγικαὶ συστολαὶ καὶ διαστολαὶ τῆς μορφῆς αὐτῆς, τὴν κάμνουν νὰ φαίνεται εἰς τὸν ἀπέναντί της καθρέπτην δυσειδής, φρικαλέως δυσειδής!
Θὰ συναντήσουν ἀναμφιβόλως τὸν ἐξ οὐδενὸς ταξειδίου λείποντα ἀγέρωχον, ὅστις δὲν φοβεῖται τὴν θάλασσαν! Τὸν φλύαρον, τὸν ὁποῖον 'ἡ θάλασσα δὲν πιάνει', ἐνόσῳ τὸ πλοῖον ἀγκυροβολεῖ, ὁ ὁποῖος ὅμως μετά τινων ὡρῶν διάπλουν γίνεται ἰχθύων ἀφωνότερος, ἀρνίου μετριοφρονέστερος, ἀλλ' εἶναι ἀκόμη ἀρκετὰ προφυλακτικός, ὥστε νὰ μὴ καταβῇ εἰς τὸ δωμάτιόν του, ὅπου αἱ συνεχεῖς παρακελεύσεις τῶν γειτόνων θὰ τὸν ἠνάγκαζον ἀμέσως νὰ χοροστατήσῃ καὶ αὐτὸς εἰς τὴν κωμικοτραγικὴν συναυλίαν των, ἐκθυμότερον μάλιστα ἢ ὅ,τι θὰ ἐπερίμενον ἐκεῖνοι.
Καὶ πόσους, πόσους ἄλλους χαρακτῆρας δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ συναντήσωσιν ἐν σαλευομένῳ πλοίῳ οἱ περιπαῖκται καὶ εἴρωνες!
Ἐγὼ δὲν ζηλῶ τὸ ἀπάνθρωπόν των ἔργον καὶ δὲν ἐπιχαίρω ἐπὶ τοῖς μαρτυρικοῖς βασάνοις τῶν φίλων συνταξειδιωτῶν μου. Ἐκφράζω μόνον τὴν ἀτομικήν μου ἀγανάκτησιν ἐναντίον μιᾶς ἀτελείας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἥτις, ὅσον ἐπουσιώδης καὶ ἂν εἶναι, ἐπακολουθεῖται ὑπὸ σπουδαίων μειονεκτημάτων. Διότι, ἐκτὸς ὅτι ματαιώνει τόσας προθέσεις καὶ σχέδια περὶ εὐαρέστου χρήσεως τοῦ χρόνου, ἐκτὸς ὅτι παρακωλύει τόσας εὐνοϊκὰς περιστάσεις πρὸς σύναψιν σχέσεων καὶ γνωριμιῶν, στερεῖ τοὺς εὐαισθήτους θαλασσοπόρους πολλῶν εἰδικῶν καλαισθητικῶν ἀπολαύσεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου