κυκλο-φ-οριακα 902 4 Οκτωβρίου 2017

χωρίς λόγια

Μπήκαμε στο Φθινόπωρο και η ζωή συνεχίζεται με διάφορα πολιτικά, ποδοσφαιρικά, οικονομικά, προσωπικά, κουρδικά και καταλανικά, αστεία και σοβαρά, εύκολα και δύσκολα, στατικά και κυκλοφοριακά γεγονότα μέσα στην περίπλοκη, όπως λέγαμε και την περασμένη φορά, παγκόσμια πραγματικότητα.

Δημοψήφισμα στο Κουρδιστάν (με τον Οτσαλάν ακόμη στη φυλακή), δημοψήφισμα και στην Καταλονία, όλοι να γίνουν ανεξάρτητο κράτος θέλουν. Κατά την δική μας γνώμη οι Κούρδοι δικαίως, είναι μια περίπτωση παρόμοια με τους Παλαιστίνιους, διαχρονικά ανέστιοι, αλύτρωτοι και διωκόμενοι, είναι Έθνος, δικαιούνται κάποια στιγμή να κάνουν και Κράτος. Οι Καταλανοί δεν ξέρω ποια ακριβώς δίκαια έχουν και, κυρίως, δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να τους υποστηρίξω στο να φτιάξουν ένα ακόμη εθνικιστικό κρατίδιο στην Ευρώπη. Βεβαίως κρίνω ως απαράδεκτη και, εν τέλει, επιζήμια την πανικόβλητη αντίδραση της επίσης απολύτως συντηρητικής κυβέρνησης της Μαδρίτης, μιας κυβέρνησης που επίσης σε καμία φάση της ελληνικής κρίσης δεν βρήκε έναν καλό λόγο υποστήριξης να ψελλίσει. Εν κατακλείδι, αγαπητοί μου αναγνώστες, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι μου φτάνουν οι σημερινοί απίθανοι τύποι που κυβερνούν την Ενωμένη Ευρώπη, δεν μου χρειάζονται κι άλλοι.

Τη μία σύγχυση μετά την άλλη περνάμε, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Τελευταία και οπωσδήποτε μία από τις μεγαλύτερες των μνημονιακών χρόνων, το χαράτσι που επέβαλαν με το έτσι θέλω οι Τράπεζες στην πληρωμή των δόσεων των φόρων. Μια ξεδιάντροπη πρακτική απέναντι στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, που τις έχει πληρώσει με το αίμα της τις άγιες «συστημικές» Ελληνικές Τράπεζές δυο φορές μέχρι τώρα για να τις «ανακαιφαλαιοποιήσει», τις Τράπεζες που ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν τα δάνειά της στα διεθνή αρπακτικά. Ξεδιάντροπη και ξεκάθαρα ληστρική πρακτική απέναντι ιδιαίτερα στα χαμηλά εισοδήματα, καθώς είναι γνωστό στους επίσημους τοκογλύφους ότι αυτοί που θα σπεύσουν στα γκισέ τους να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους είναι οι κατά τεκμήριο φτωχοί άνθρωποι, οι χαμηλομισθωτοί και χαμηλοσυνταξιούχοι, που περιμένουν πώς και πώς να φτάσει στα χέρια τους ο μισθός ή η σύνταξή τους για να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Κράτος. Ξέρουν οι άγιες συστημικές Τράπεζες ότι αυτοί είναι οι Έντιμοι Έλληνες Πολίτες με όλα κεφαλαία, αυτοί που ούτως ή άλλως κουβαλούν τα μεγαλύτερα βάρη, αλλά που συνεχίζουν με το αίμα τους να στηρίζουν την Ελλάδα και τα τοκογλυφικά ιδρύματά της. Και ξέρουν επίσης ότι αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι γενιές Ελλήνων, δεν έχουν την επαφή με τις δυνατότητες του διαδικτύου και τα λοιπά ψηφιακά κόλπα. Και τους βαράνε μια ακόμη.

Βρέθηκα τις προηγούμενες μέρες μέσα σ’ ένα υποκατάστημα – το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Μπροστά μου στεκόταν (μήτε καρέκλες μήτε σειρά προτεραιότητας διαθέτει το υποκατάστημα, μόνο ουρά…) μία κυρία προχωρημένης ηλικίας, με απλά, καθαρά αλλά φθαρμένα ρούχα, που ήθελε να πληρώσει την πρώτη δόση του (περιβόητου) ΕΝΦΙΑ. Τριάντα (αριθμητικώς 30) ευρώ. Η κοπέλα την ενημέρωσε ότι θα της κρατούσε και 2 ευρώ για την Τράπεζα. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε η εικόνα του δίσκου που βγαίνει στις εκκλησίες υπέρ του φιλοπτώχου ταμείου, μόνο που εκεί ο οβολός είναι προαιρετικός και από καρδιάς. Εδώ, υποχρεωτικός! Πλήρωσε η γυναίκα 32 € κι έφυγε. Στις 5 δόσεις που θα πληρώσει, τα 150 € θα γίνουν 160 €. Αίσχος, λέω.

Βρέθηκα χθες Τρίτη κατά τις 10:00 επωχούμενος-διερχόμενος στην οδό Δημητριάδος – το αποφεύγω (κι αυτό) τον τελευταίο καιρό όπως ο διάολος το λιβάνι. Μπροστά μου η ουρά των οχημάτων, κίνηση εφ’ ενός ζυγού, αριστερά φουλ παρκαρισμένα και δυο καλές διακοσμητικές κυρίες με φωσφοριζέ γελεκάκια και σφυρίχτρες και δεξιά κενό, καθότι, σκέφτομαι αστραπιαίως, λεωφορειολωρίδα. Προχωράω μερικά μέτρα και διαπιστώνω ότι … έρχονται τα Χριστούγεννα! 3 Οκτωβρίου και ο Βόλος, η πιο «γκλαμουράτη» ελληνική πόλη, ετοιμάζεται να υποδεχθεί το θείο βρέφος και τις εκατοντάδες χιλιάδες των επισκεπτών-τουριστών με τον μπλε-μωβ νυχτερινό ουρανό πάνω από τους δρόμους της. Μάλιστα, άρχισε η τοποθέτηση: ανυψωτικό μέσα στην λεωφορειολωρίδα, προειδοποιητικές κορύνες, πλήθος εργαζόμενοι, όλο το πακέτο για να αναρτηθούν τα εκατοντάδες χιλιάδες λαμπάκια που απαιτούνται και που, αν έχω καταλάβει καλά, κάθε χρόνο τα αγοράζουμε καινούργια;

Τέλος, το λοιπόν, η οδός Δημητριάδος, τουλάχιστον για έναν μήνα. Από γύρω, από περιφερειακές διαδρομές ή από τον ευτυχώς-που-υπάρχει Περιφερειακό Δρόμο θα γίνονται, πλέον, οι διελεύσεις μας. Το πόσο καλό είναι αυτό το ξέρουν αυτοί που ασχολούνται εντατικά με την κυκλοφορία σ’ αυτή την πόλη. Το πόσο καλό είναι, δηλαδή, το να αφαιρείς κυκλοφοριακό φόρτο από μία αρτηρία που είναι κατασκευασμένη γι’ αυτόν τον σκοπό και να τον διοχετεύεις σε δρόμους και δρομάκια μέσα στις περιοχές κατοικίας. Εγώ το βρίσκω θαύμα.

Ύστερα είναι και το ποδόσφαιρο. Και σ’ αυτόν τον τομέα η πόλη μας και γενικότερα η Μαγνησία πρωτοπορεί. Βέβαια, πρωτοπορεί στα χαμηλά, στην τρίτη εθνική κατηγορία – κάποτε απαξιούσαμε να ασχοληθούμε μ’ αυτή την ερασιτεχνική κατηγορία, τώρα αποτελεί μήλον της έριδος. Δεν ξέρω πόσα στοιχήματα παίζονται σ’ αυτούς τους αγώνες, πάντως συνάγω ότι είναι αδύνατον να μην παίζονται.

Ας προσέχουμε τους εαυτούς μας. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 04.10.2017)